Ja menskens, het is zover. Mijn laatste dagen in de Juuuuw Ess of EEE om het op zen Eddy wally's te zeggen, zijn geteld.
Ik heb na een paar drukke en hectische dagen deze morgen eerst mijn laatste missie gevlogen om dan een tweetal uurtjes later alweer te vertrekken voor men CPL check. Een heavy vluchtje bij 42' met examinator George Mathuvis naast mij. Mensen uit het luchtvaartwereldje kennen hem zeker. Hij was vroeger onze chief flight instructor en heeft duizenden uren ervaring op tientallen vliegtuigen. Maar het is een Limburger, uit Zonhoven nog wel. Niet zo ver van mijn thuis dus. En dat merk je wel in zijn down to earth manier van werken.
De vlucht zelf was naar mijn mening niet zo super, ik vreesde zelfs dat ik er niet ging door zijn. Maar eenmaal die CPL skill check pass geschreven werd in men logbook wist ik het zeker. Ik ga niet meer vliegen hier in de States, en kan mijn koffers beginnen pakken. Voor ik het weet sta ik weer in het Genkse!
Nog een paar dagen dingen regelen, genieten van de laatste dagen zon en warmte en dan weer beginnen nadenken hoe koude aanvoelt. Want dat ga ik wel ervaren eenmaal thuis.
Ik kijk er nu echt hard naar uit, het kan niet snel genoeg gaan. Maar morgen nog eerst concertje van Deadmau5 meepikken en genieten! Commercial pilot vfr... ik besef het nog niet echt :D
Wednesday, August 31, 2011
Saturday, August 27, 2011
Hot Hotter Hottest...Mesa!
Het is misschien een beetje wreed om weer te praten over de warmte hier na een onbestaande zomer in België maar de afgelopen week en nu nog steeds eigenlijk is het hier echt overdreven heet geweest. Op zich klaag ik daar niet van maar gezien we hier niet meer mogen vliegen eenmaal de temperatuur boven de 43 graden Celcius is vind ik dat toch maar kut. Want in het begin vlieg je weinig omdat je anders te vroeg gereed zou zijn maar nu heb ik tussen 16 augustus en 24 augustus niet kunnen vliegen. En op twee dagen na lag dat aan het feit dat het hier te warm was. Het was om 9h al 35 graden op de meeste dagen en juist rond het moment dat ik zou moeten vliegen toen bereikte het die grens van 43 graden. En hier begint de temperatuur pas te zakken vanaf 18h als de zon eenmaal onder is. Ik heb dus veel uren op school doorgebracht zonder effectief te kunnen vliegen. Maar ik heb nu toch weer twee dagen kunnen vliegen door rond 10h te kunnen opstijgen wanneer het nog geen 43 graden is. In de lucht op grotere hoogte is het toch wat dragelijker van temperatuur.
Gisteren was het in de streek hier tot 47 graden C geworden. Op zo momenten denk je toch even aan de koude in belgenland en de regen. Maar ik ga er rap spijt van hebben als ik thuis ben denk ik.
Genoeg gezeverd over de hitte en dat ik niet heb kunnen vliegen. Want ik heb kunnen vliegen afgelopen twee dagen en na mijn vrij (nuja vrij...) weekend heb ik nog twee missies te vliegen op maandagmorgen (4h ruddertje trap doen! ). Normaal zou ik dinsdag mijn CPL check hebben maar door twee gedeeltelijk geslaagde checkrides van anderen zou het kunnen dat ik pas woensdag mijn check ga krijgen. Een extra dag om te studeren, te vliegen als ik maandag zou cancellen door technische problemen ofzo en nog een dag extra stressen. Want de laatste dagen begint de stress toch stilaan toe te nemen. Logisch gezien de belangrijkheid van de check en het feit dat de examinator George Mathuvis is. Hij is onze ex chief flightinstructeur, heeft een reputatie van in het Sabena tijdperk en in de belgische luchtmacht. Als er iemand is die kan vliegen van onze school dan is hij het wel! Hij is zeer streng (logisch) maar wel fair. En je leert immens veel van met hem te vliegen, ook al is het voor een check.
Hij is ook lid van de vliegclub van zwartberg en de kans is groot dat ik weer met hem zal moeten vliegen om uitgechecked te worden op een eenmotorig toestel voor ik daarmee zal mogen vliegen in de club. Kan ik ook proberen te profiteren van wat extra lessen van hem te krijgen door samen te vliegen met hem. :D
Als ik eenmaal die check gehaald heb dan is het wachten op ons ticket en kan ik EINDELIJK naar huis komen!!!! De laatste week begin ik er meer en meer naar uit te kijken. Ik zou men koffers nu al kunnen pakken eigenlijk :D Maar toch maar proberen aandacht te houden op de check.
Dus hou vrouwen en kinderen maar binnen, maak alles goed vast en blijf van straat af want binnen een week en half zet ik weer voet aan grond in Genk! En ze zullen het geweten hebben! :D
Gisteren was het in de streek hier tot 47 graden C geworden. Op zo momenten denk je toch even aan de koude in belgenland en de regen. Maar ik ga er rap spijt van hebben als ik thuis ben denk ik.
Genoeg gezeverd over de hitte en dat ik niet heb kunnen vliegen. Want ik heb kunnen vliegen afgelopen twee dagen en na mijn vrij (nuja vrij...) weekend heb ik nog twee missies te vliegen op maandagmorgen (4h ruddertje trap doen! ). Normaal zou ik dinsdag mijn CPL check hebben maar door twee gedeeltelijk geslaagde checkrides van anderen zou het kunnen dat ik pas woensdag mijn check ga krijgen. Een extra dag om te studeren, te vliegen als ik maandag zou cancellen door technische problemen ofzo en nog een dag extra stressen. Want de laatste dagen begint de stress toch stilaan toe te nemen. Logisch gezien de belangrijkheid van de check en het feit dat de examinator George Mathuvis is. Hij is onze ex chief flightinstructeur, heeft een reputatie van in het Sabena tijdperk en in de belgische luchtmacht. Als er iemand is die kan vliegen van onze school dan is hij het wel! Hij is zeer streng (logisch) maar wel fair. En je leert immens veel van met hem te vliegen, ook al is het voor een check.
Hij is ook lid van de vliegclub van zwartberg en de kans is groot dat ik weer met hem zal moeten vliegen om uitgechecked te worden op een eenmotorig toestel voor ik daarmee zal mogen vliegen in de club. Kan ik ook proberen te profiteren van wat extra lessen van hem te krijgen door samen te vliegen met hem. :D
Als ik eenmaal die check gehaald heb dan is het wachten op ons ticket en kan ik EINDELIJK naar huis komen!!!! De laatste week begin ik er meer en meer naar uit te kijken. Ik zou men koffers nu al kunnen pakken eigenlijk :D Maar toch maar proberen aandacht te houden op de check.
Dus hou vrouwen en kinderen maar binnen, maak alles goed vast en blijf van straat af want binnen een week en half zet ik weer voet aan grond in Genk! En ze zullen het geweten hebben! :D
Monday, August 15, 2011
The end is near...in the States at least :D
Ik lig hier voor de moment op de zetel, uit te rusten na weer twee missies gevlogen te hebben. Ik voel men benen bijna niet meer maar voor de rest alles nog wel goed. We vliegen nl. ook redelijk veel met maar 1 motor om te simuleren dat we een motorpanne hebben. En als je niet direct uw roer gebruikt met de pedalen dan lig je letterlijk binnen de 5 seconden ondersteboven. En geloof me, dat roer zo houden vergt serieus wat beenwerk. En dat voelde wel na 3h vliegen.
Ik heb ondertussen al twee simulatorsessies en 3 dubbele vluchten van 3h achter de rug. Morgen sta ik weer gepland voor een dubbele missie en na die missies heb ik nog maar drie vluchten te gaan tot mijn laatste examenvlucht hier in de States. Het gaat dus verschrikkelijk snel voor mij de laatste paar weken.
In die vluchten met de Twinstar heb ik voornamelijk gewerkt aan het leren vliegen met een tweemotorig toestel met de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns en dergelijke. Maar zoals ik al zei wordt er heel veel aandacht besteed aan het oefenen van motorpanne's. Je moet direct reageren op de juiste manier of je komt in een heel onaangename situatie terecht waar je misschien zelfs niet meer uitgeraakt. De meeste ongelukken met een tweemotorig toestel gebeuren door verkeerde of te trage reacties bij een motorpanne. Het is dus logisch dat we daar heel veel aandacht aan besteden. En daar horen buiten het belangrijkste deel, het vliegtuig onder controle houden, ook de gebruikelijke procedures bij om zo snel mogelijk die motor terug werkende te krijgen of om bepaalde dingen uit te voeren om zo weinig mogelijk weerstand te hebben van die motor door de propellerbladen in een bepaalde stand te zetten. En natuurlijk ook de systemen uitschakelen van die motor zoals de alternator, benzinepomp, magneto's, benzineselector,... en hierbij zien dat je dat voor de juiste motor doet natuurlijk. Want de verkeerde motor uitschakelen zou niet de eerste keer gebeuren.
We simuleren dit in alle verschillende mogelijke situaties zoals in cruise, bij het landen, opstijgen, bochten nemen,... om ons voor te bereiden als het effectief zou gebeuren in realiteit. Want zoiets gebeurt natuurlijk op het slechtst mogelijke moment, en dan moet je juist en snel reageren.
Verder doen we ook af en toe wat leukere dingen om minder leuke dingen te simuleren. Zoals bijvoorbeeld een motorbrand op 6500voet hoogte. Als je de procedures gedaan hebt om hem te doven en het lukt nog niet dan moet je nl. een emergency descent doen. Met andere woorden zo snel mogelijk naar beneden vliegen zonder je toestel te overbelasten om de vlammen te doven. In realiteit is dat met je vleugels draaien naar de grond toe zodat je eigenlijk bijna 90' op de horizon kijkt en dan in een cirkel naar beneden draaien voor een paar duizend voet tot het vuur zogezegd uit is en dan recuperen. Maar op zo moment daal je met 6 a 7000 voet per minuut, terwijl een normale daling rond de 500 voet per minuut is. En dan terug optrekken zonder te overbelasten aan 150 knopen, je voelt de G krachten wel die je dan trekt. Is een keertje iets anders. Hopelijk wel iets wat ik in realiteit nooit moet doen later.
Morgen heb ik weer twee vluchten achter elkaar, daar moet ik me weer op voorbereiden zo dadelijk, want een goede vlucht begint op de grond! En het is weer lichtjes anders zo instrumentprocedures doen in een ander vliegtuig. Gelukkig niet al te veel verschil.
En dan na die 5 vluchten en een hopelijk geslaagde CPL check kom ik weer terug naar het koude, natte bewolkte belgenland. Gelukkig zie ik er absoluut niet tegen op, ik ga blij zijn om weer wat koude te voelen al is het maar voor een half uur. En natuurlijk al die vrienden, familie en maten terug zien in het bijzijn van een lekker stuk limburgse vlaai en een Jupiler. Meer moet een mens toch niet hebben?
Ik heb ondertussen al twee simulatorsessies en 3 dubbele vluchten van 3h achter de rug. Morgen sta ik weer gepland voor een dubbele missie en na die missies heb ik nog maar drie vluchten te gaan tot mijn laatste examenvlucht hier in de States. Het gaat dus verschrikkelijk snel voor mij de laatste paar weken.
In die vluchten met de Twinstar heb ik voornamelijk gewerkt aan het leren vliegen met een tweemotorig toestel met de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns en dergelijke. Maar zoals ik al zei wordt er heel veel aandacht besteed aan het oefenen van motorpanne's. Je moet direct reageren op de juiste manier of je komt in een heel onaangename situatie terecht waar je misschien zelfs niet meer uitgeraakt. De meeste ongelukken met een tweemotorig toestel gebeuren door verkeerde of te trage reacties bij een motorpanne. Het is dus logisch dat we daar heel veel aandacht aan besteden. En daar horen buiten het belangrijkste deel, het vliegtuig onder controle houden, ook de gebruikelijke procedures bij om zo snel mogelijk die motor terug werkende te krijgen of om bepaalde dingen uit te voeren om zo weinig mogelijk weerstand te hebben van die motor door de propellerbladen in een bepaalde stand te zetten. En natuurlijk ook de systemen uitschakelen van die motor zoals de alternator, benzinepomp, magneto's, benzineselector,... en hierbij zien dat je dat voor de juiste motor doet natuurlijk. Want de verkeerde motor uitschakelen zou niet de eerste keer gebeuren.
We simuleren dit in alle verschillende mogelijke situaties zoals in cruise, bij het landen, opstijgen, bochten nemen,... om ons voor te bereiden als het effectief zou gebeuren in realiteit. Want zoiets gebeurt natuurlijk op het slechtst mogelijke moment, en dan moet je juist en snel reageren.
Verder doen we ook af en toe wat leukere dingen om minder leuke dingen te simuleren. Zoals bijvoorbeeld een motorbrand op 6500voet hoogte. Als je de procedures gedaan hebt om hem te doven en het lukt nog niet dan moet je nl. een emergency descent doen. Met andere woorden zo snel mogelijk naar beneden vliegen zonder je toestel te overbelasten om de vlammen te doven. In realiteit is dat met je vleugels draaien naar de grond toe zodat je eigenlijk bijna 90' op de horizon kijkt en dan in een cirkel naar beneden draaien voor een paar duizend voet tot het vuur zogezegd uit is en dan recuperen. Maar op zo moment daal je met 6 a 7000 voet per minuut, terwijl een normale daling rond de 500 voet per minuut is. En dan terug optrekken zonder te overbelasten aan 150 knopen, je voelt de G krachten wel die je dan trekt. Is een keertje iets anders. Hopelijk wel iets wat ik in realiteit nooit moet doen later.
Morgen heb ik weer twee vluchten achter elkaar, daar moet ik me weer op voorbereiden zo dadelijk, want een goede vlucht begint op de grond! En het is weer lichtjes anders zo instrumentprocedures doen in een ander vliegtuig. Gelukkig niet al te veel verschil.
En dan na die 5 vluchten en een hopelijk geslaagde CPL check kom ik weer terug naar het koude, natte bewolkte belgenland. Gelukkig zie ik er absoluut niet tegen op, ik ga blij zijn om weer wat koude te voelen al is het maar voor een half uur. En natuurlijk al die vrienden, familie en maten terug zien in het bijzijn van een lekker stuk limburgse vlaai en een Jupiler. Meer moet een mens toch niet hebben?
Tuesday, August 9, 2011
Twinstar baby!!!
Yep, je leest het goed. Ik ben eindelijk in de laatste fase van mijn training hier in de States geraakt. Gisteren had ik mijn final check op de DA40 met onze deputy chief flight instructor Roch. Na een nacht waar ik elk uur wel gezien heb denk ik kwam ik op school aan om 6h. Dankzij een redbull toch nog enigszins wakker. Ik was toch wel wat gestressed voor de vlucht ondanks het feit dat ik voor de eerste keer sinds lang me nog eens klaar voelde voor een check.
Het weer was niet echt super maar gelukkig niet al te turbulent en het was toch gesimuleerd instrument vliegen dus ik kon toch niet naar buiten kijken. De vlucht was in de ochtend dus dan was het nog relatief fris met 30' en rustige lucht. En er is dan ook nog niet zoveel verkeer in de lucht dus moet je niet teveel wachten om de approaches te doen.
Ik ga jullie het hele verslag van mijn vlucht besparen want op collega's na snapt toch niemand wat ik hier zeg. Ik had even schrik dat ik er niet volledig door ging zijn want mijn landingen waren niet echt super en ik had momenten dat ik best wel wat afweek van men hoogte omdat ik bezig was met mijn briefing of iets dergelijke. Maar het was nog binnen de limieten dus voor de check was het goed. Al was ik er zelf niet echt super tevreden over. Maar er blijven aan werken is de boodschap dus.
Na de vlucht moest ik na mijn debriefing bij Roch nog mijn hele trainingfolder nakijken en de totale uren en landingen per fase van mijn training tot nu optellen. Een heel werk want je moet zeker zijn dat alles ingevuld is op een correcte manier en je alles correct optelt. Als dit niet het geval is kan je in de problemen komen achteraf als je je licentie moet gaan halen op het bestuur der luchtvaart. En dat willen we niet natuurlijk! Maar alles was op een paar details na in orde, net als mijn logboek.
Met het slagen op deze check begin ik vandaag aan de laatste fase van mijn training hier: de DA42 Twinstar! Zoals ik al eerder zei in een van men vorige blogs is dit het tweemotorig toestel waar we ook onze CPL check op moeten doen. En het zijn maar 2 simulatorsessies en 11 vluchten voor die check, dus het moet snel en goed gaan! Maar nu heb ik wel een toestel met wat vermogen, als de twee motoren in werking zijn natuurlijk. Want we leren vooral hoe om te gaan met het falen van een van de motoren, en dan ben je 80% vermogen kwijt. En op 20% is het precies alsof je probeert een truck vooruit te trekken met een 2PKtje.
Ik heb vandaag al direct men eerste simulatorsessie, ik heb gisteren en vandaag dus al direct redelijk wat moeten werken na mijn check en het papierwerk erna. Geen rust voor ons hier na een check! Gelukkig vlieg ik normaal maar 1 vlucht per dag vanaf nu gezien mijn instructeur 4 studenten heeft. En heb ik terug mijn weekend van 2 dagen in het weekend. Maar dat is nog 4 dagen dus nog eerst wat werken!
We hebben ook vernomen, maar nog niet bevestigd, dat de examinator pas begin september naar hier komt dus ik zal pas terug in Belgie zijn als de kindjes weer naar school aan het gaan zijn! Nog een viertal weken dus ongeveer. Maar jullie zullen het snel vernemen als ik terug naar huis kom want ik kijk er naar uit! Na 7 maanden heb ik het hier wel wat gezien, al zal ik het weer, het zwembad, de vrijheid, de vrienden en zoveel meer toch wel wat gaan missen.
Maar in Belgie is er zoveel meer dat ik al zo lang heb moeten missen en dat zal ik met plezier terug zien!
Bon, ik ga eens stoppen, zo dadelijk eerste simsessie en onze goede Duitse vrienden die terug zijn eens gaan verwelkomen op school!
Het weer was niet echt super maar gelukkig niet al te turbulent en het was toch gesimuleerd instrument vliegen dus ik kon toch niet naar buiten kijken. De vlucht was in de ochtend dus dan was het nog relatief fris met 30' en rustige lucht. En er is dan ook nog niet zoveel verkeer in de lucht dus moet je niet teveel wachten om de approaches te doen.
Ik ga jullie het hele verslag van mijn vlucht besparen want op collega's na snapt toch niemand wat ik hier zeg. Ik had even schrik dat ik er niet volledig door ging zijn want mijn landingen waren niet echt super en ik had momenten dat ik best wel wat afweek van men hoogte omdat ik bezig was met mijn briefing of iets dergelijke. Maar het was nog binnen de limieten dus voor de check was het goed. Al was ik er zelf niet echt super tevreden over. Maar er blijven aan werken is de boodschap dus.
Na de vlucht moest ik na mijn debriefing bij Roch nog mijn hele trainingfolder nakijken en de totale uren en landingen per fase van mijn training tot nu optellen. Een heel werk want je moet zeker zijn dat alles ingevuld is op een correcte manier en je alles correct optelt. Als dit niet het geval is kan je in de problemen komen achteraf als je je licentie moet gaan halen op het bestuur der luchtvaart. En dat willen we niet natuurlijk! Maar alles was op een paar details na in orde, net als mijn logboek.
Met het slagen op deze check begin ik vandaag aan de laatste fase van mijn training hier: de DA42 Twinstar! Zoals ik al eerder zei in een van men vorige blogs is dit het tweemotorig toestel waar we ook onze CPL check op moeten doen. En het zijn maar 2 simulatorsessies en 11 vluchten voor die check, dus het moet snel en goed gaan! Maar nu heb ik wel een toestel met wat vermogen, als de twee motoren in werking zijn natuurlijk. Want we leren vooral hoe om te gaan met het falen van een van de motoren, en dan ben je 80% vermogen kwijt. En op 20% is het precies alsof je probeert een truck vooruit te trekken met een 2PKtje.
Ik heb vandaag al direct men eerste simulatorsessie, ik heb gisteren en vandaag dus al direct redelijk wat moeten werken na mijn check en het papierwerk erna. Geen rust voor ons hier na een check! Gelukkig vlieg ik normaal maar 1 vlucht per dag vanaf nu gezien mijn instructeur 4 studenten heeft. En heb ik terug mijn weekend van 2 dagen in het weekend. Maar dat is nog 4 dagen dus nog eerst wat werken!
We hebben ook vernomen, maar nog niet bevestigd, dat de examinator pas begin september naar hier komt dus ik zal pas terug in Belgie zijn als de kindjes weer naar school aan het gaan zijn! Nog een viertal weken dus ongeveer. Maar jullie zullen het snel vernemen als ik terug naar huis kom want ik kijk er naar uit! Na 7 maanden heb ik het hier wel wat gezien, al zal ik het weer, het zwembad, de vrijheid, de vrienden en zoveel meer toch wel wat gaan missen.
Maar in Belgie is er zoveel meer dat ik al zo lang heb moeten missen en dat zal ik met plezier terug zien!
Bon, ik ga eens stoppen, zo dadelijk eerste simsessie en onze goede Duitse vrienden die terug zijn eens gaan verwelkomen op school!
Monday, August 1, 2011
Final flights DA40...I hope :D
Vandaag heb ik alweer twee vluchten gedaan op de DA40. Na een tweetal weken bijna elke dag twee missies per dag te vliegen nader ik het einde voor mij op de DA40. Ik heb nog een drietal vluchten te gaan voor mijn laatste check eraan komt. Ik heb morgen ook voor de derde dag op rij een verschillende instructeur... ze willen ons op tijd klaar hebben voor de CPL check einde augustus ergens en dat doen ze zo dan maar. Morgen moet ik zelf wel maar 1 vlucht vliegen maar nog eentje backseaten bij Thibaut. Afhankelijk van of ik nog twee missies op een dag moet vliegen en of ik een extra missie moet vliegen heb ik einde deze week of begin volgende week mijn check, de laatste op de DA40.
Eenmaal die laatste hindernis overwonnen komt het serieuze werk eraan, de DA42 Twinstar. Dat is een tweemotorig toestel waar ik ook mijn CPL check ga moeten vliegen zowel hier als in België. Dat zijn ook maar een 15 tal missies en dan is het zover. Spannend natuurlijk want daar op slagen wil ook zeggen dat ik eindelijk weer het vliegtuig op mag richting Zaventem. Het is natuurlijk nog wel een maandje maar toch, ik kijk er naar uit.
Een klein nieuwtje was dat de nieuwe Boeing 747-800i jumbo jet hier een weekje heeft gestaan. Dat is de nieuwe grotere versie van de jumbo zoals velen hem wel kennen. Jammer genoeg een beetje ver van een plaats om hem mooi te fotograferen maar ik ben er toch bijna langs gevlogen. Een pracht van een zicht dat toestel en lekker groot. Wie weet zit ik ooit bovenaan in dat cockpitje ervan :p
Ik heb voor de rest amper iets gedaan buiten vliegen, studeren slapen en luieren op die zeldzame momenten dat ik eens tijd had. Nu en dan eens naar de bioscoop gaan, eens uiteten gaan of eens op stap gaan. Dat laatste was de eerste keer sinds vier maanden geloof ik. En dan nog wel als bob, wat ook best grappig is tussen al die dronkenlappen.
Ondertussen hebben er weer een aantal mensen van onze school of die onder ons programma vliegen hun CPL gehaald en die gaan dan ook weer naar huis een van de komende dagen. De volgende die vertrekken zijn wij dan! Ik heb veel mensen zien komen en gaan maar ik ga toch blij zijn als ik zelf eens mijn koffers kan pakken.
Niet veel nieuws verder, het is nog steeds lekker heet en hebben af en toe nog wel eens zandstormpje boven onze kop hangen. Maar dat kan niet altijd groot genoeg zijn om in het nieuws te komen he ;)
Eenmaal die laatste hindernis overwonnen komt het serieuze werk eraan, de DA42 Twinstar. Dat is een tweemotorig toestel waar ik ook mijn CPL check ga moeten vliegen zowel hier als in België. Dat zijn ook maar een 15 tal missies en dan is het zover. Spannend natuurlijk want daar op slagen wil ook zeggen dat ik eindelijk weer het vliegtuig op mag richting Zaventem. Het is natuurlijk nog wel een maandje maar toch, ik kijk er naar uit.
Een klein nieuwtje was dat de nieuwe Boeing 747-800i jumbo jet hier een weekje heeft gestaan. Dat is de nieuwe grotere versie van de jumbo zoals velen hem wel kennen. Jammer genoeg een beetje ver van een plaats om hem mooi te fotograferen maar ik ben er toch bijna langs gevlogen. Een pracht van een zicht dat toestel en lekker groot. Wie weet zit ik ooit bovenaan in dat cockpitje ervan :p
Ik heb voor de rest amper iets gedaan buiten vliegen, studeren slapen en luieren op die zeldzame momenten dat ik eens tijd had. Nu en dan eens naar de bioscoop gaan, eens uiteten gaan of eens op stap gaan. Dat laatste was de eerste keer sinds vier maanden geloof ik. En dan nog wel als bob, wat ook best grappig is tussen al die dronkenlappen.
Ondertussen hebben er weer een aantal mensen van onze school of die onder ons programma vliegen hun CPL gehaald en die gaan dan ook weer naar huis een van de komende dagen. De volgende die vertrekken zijn wij dan! Ik heb veel mensen zien komen en gaan maar ik ga toch blij zijn als ik zelf eens mijn koffers kan pakken.
Niet veel nieuws verder, het is nog steeds lekker heet en hebben af en toe nog wel eens zandstormpje boven onze kop hangen. Maar dat kan niet altijd groot genoeg zijn om in het nieuws te komen he ;)
Thursday, July 21, 2011
Still in the US of A, still being fried in a Diamond
Het is al weer een tijdje geleden maar ik heb morgen weer een belangrijke checkvlucht voor de boeg dus heb ik iets nodig om even men gedachten te verzetten. Het is de check waar ze kijken of we in staat zijn om holdings te kunnen vliegen. Dit zijn een soort ovale circuits die je moet vliegen als je moet wachten om te kunnen landen of om een oplossing te vinden voor een bepaald probleem zonder ander verkeer te moeten omzeilen en ver weg te vliegen van een luchthaven. Klinkt gemakkelijk zo cirkeltjes vliegen boven een punt maar zo simpel is het allemaal niet. Ik ga je de details besparen maar er zijn drie manieren om zo een holding in te gaan en dan zijn er nog eens twee speciale manieren. En dit moet je allemaal snel kunnen bepalen en tijdens dit vliegen blijvend rekening houden met de wind want die komt elke keer van een andere kant gezien je moet ronddraaien.
Daar heb ik dus morgen een checkride van, en dit met onze chief flight instructor. Maar dat is in dit geval misschien wel een voordeel want hij zoekt niet de speciallekes eruit om je proberen te kloten om het cru te zeggen. Er zijn er die dat wel proberen te doen, of toch proberen. Nadeel is dat je niet zoveel kan doen op de grond om je er op voor te bereiden. Oefeningen maken, briefing nakijken, systemen nazien van het vliegtuig en dat is het bijna zowat. De rest heb je allemaal geleerd in de lucht met je instructeur.
Het is vandaag ook de Belgische nationale feestdag maar eerlijk gezegd is dat niet zo speciaal. We hebben al voor de 2e keer op rij geen regering, er is weer opschudding tussen vlamingen en walen maar er is 1 ding dat altijd gebeurt op die dag: Drash national! De regen ontbreekt zelden op 21 juli. Hier zouden we een keertje blij zijn met wat regen eerlijk gezegd. Sinds een week is het weer boven de 40 graden elke dag en weer lekker vochtig met onweerswolken rondom de vallei die nooit tot hier komen. Vorige week was het iets frisser rond de 39 graden maar toen was het ook droog, dat maakte het een pak dragelijker. Nuja, ik klaag er al lang niet meer over. Ik ben het een beetje gewoon geworden.
Sinds mijn laatste bericht is er het een en ander gebeurd. We zijn twee weken op rij naar Winslow geweest. Op zich is er niets aan dat dorpje waarvoor je naar daar zou gaan. Het is maar een scheet groot, het is in een vervallen staat, al proberen ze het wat op te knappen, en het ligt in de midden van de woestijn op drie uur rijden van Mesa. Maar mijn goede kamergenoot Ivo heeft op internet gevonden dat Winslow iets heeft wat ideaal is voor mensen die graag klimmen: een canyon met rivier waar je naar hartelust kan klimmen op rotsen opzij tot 15 a 20m hoog. Val je naar beneden val je in het water, geraak je boven dan spring je gewoon terug in het water en zoek je een volgende klimplek. Als je zot bent van klimmen zoals Ivo dan doe je het verticaal muurklimmen in vrije natuur, ben je niet zo zot klauter je gewoon ook op minder steile plekjes naar boven en spring je in het water. Heerlijk om te doen, en de plek waar heel Winslow zit op een warme dag. Zeker de moeite waard voor 3h te rijden. Ook als je onderweg een stukje hebt waar het maar 60' F (16'C)is ipv de gebruikelijke 110'F(43'C) hier in Mesa.
We hebben het een weekend gedaan voor de eerste keer en zijn toen ook blijven slapen daar in een motel voor slechts 37 dollar voor een nacht. Geen geld dus. Het weekend erna zijn we terug gegaan naar daar maar deze keer was Nelson zijn lief terug in Mesa met haar twee vriendinnen en dus zijn we met twee auto's terug gegaan. Wat deed het deugd om nog eens een paar dagen op te trekken met vlamingen, en meer bepaald vrouwelijke vlamingen! Meestal is het engels of frans dat er gesproken word onder de SFAers. Niet dat dat erg is maar ne keer vlaams spreken was wat ontspannender. Al is optrekken met de Nederlandse collega's van de NLS en KLS ook wel best leuk. En dat is er opvallend meer gebeurd de laatste week en een half. Gezellig toch!
Voor die vlaamse meisjes terug vertrokken is er hier nog een soort afscheidsfeestje geweest, supergezellig en leuk. Wij vinden het jammer dat ze weg zijn en zij vinden het jammer dat ze weg zijn moeten gaan. Maar duty calls, niet enkel voor ons maar ook voor hun in Belgie. Alweer een feestje dat we moeten doen als we terug zijn, dat wel. Het gaat druk worden als ik terug ben tussen het vliegen door. Veel te veel mensen waar ik een pintje mee moet gaan drinken...al heb ik wel wat schade in te halen. Bier is hier niet echt zo goed als thuis. Gelukkig zijn er nog die superouders die af en toe een pakketje opsturen van thuis.
Voor de rest zijn er nog wel wat dingen gebeurd, ik rij ondertussen voorlopig rond met de auto van Thomas om hem te verkopen tegen dat ik vertrek hier. Dus geen voetganger meer en direct met een van de dikste bakken van de Springs nu dus. Die andere dikke bak is toevallig ook van ons appartement. Toen ze nieuw waren hebben ze samen een kleine 130 000dollar gekost. En daar rijden wij hier nu mee rond hier...only in America!
Ik heb sinds gisteren ook een nieuwe instructeur voor de derde keer op de DA40. Mijn vorige is verhuisd naar de DA42 omdat er een instructeur gaat stoppen. Hopelijk heb ik hem wel weer terug op de DA42 binnenkort.
Niet veel nieuws te vertellen voor de rest vanuit Mesa...nog altijd heet, saai met momenten maar dan ook weer gezellig op andere momenten als je op stap gaat met collega's van de NLS en KLS. Ik ben voor de eerste keer in drie maanden nog eens in Scottsdale geraakt om uit te gaan. En het was voor de verandering ook nog eens plezant ook! Zeker als je de enige nuchtere bent tussen een hoop zatte mensen. Altijd plezier en grappige toestanden gegarandeerd!
Oh ja, ik heb mijn nachtsolo ook gedaan ondertussen, twee keer zelfs gezien ik de eerste keer net niet lang genoeg gevlogen had door men eigen stomme fout door de hobbs verkeerd te lezen. Nuja, wel gezellig geweest. Lekker zacht in het midden van de nacht...
Winslow...heerlijk om zwemmen, klimmen en ravotten zoals ne kleine!
Diamond 40 N997CA, het meest gevlogen toestel voor mij hier van de DA40 vloot, vlak voor mijn nachtsolo.
Mesa by Night...
Even wat verfrissing onderweg van Winslow...genieten gewoon!
Daar heb ik dus morgen een checkride van, en dit met onze chief flight instructor. Maar dat is in dit geval misschien wel een voordeel want hij zoekt niet de speciallekes eruit om je proberen te kloten om het cru te zeggen. Er zijn er die dat wel proberen te doen, of toch proberen. Nadeel is dat je niet zoveel kan doen op de grond om je er op voor te bereiden. Oefeningen maken, briefing nakijken, systemen nazien van het vliegtuig en dat is het bijna zowat. De rest heb je allemaal geleerd in de lucht met je instructeur.
Het is vandaag ook de Belgische nationale feestdag maar eerlijk gezegd is dat niet zo speciaal. We hebben al voor de 2e keer op rij geen regering, er is weer opschudding tussen vlamingen en walen maar er is 1 ding dat altijd gebeurt op die dag: Drash national! De regen ontbreekt zelden op 21 juli. Hier zouden we een keertje blij zijn met wat regen eerlijk gezegd. Sinds een week is het weer boven de 40 graden elke dag en weer lekker vochtig met onweerswolken rondom de vallei die nooit tot hier komen. Vorige week was het iets frisser rond de 39 graden maar toen was het ook droog, dat maakte het een pak dragelijker. Nuja, ik klaag er al lang niet meer over. Ik ben het een beetje gewoon geworden.
Sinds mijn laatste bericht is er het een en ander gebeurd. We zijn twee weken op rij naar Winslow geweest. Op zich is er niets aan dat dorpje waarvoor je naar daar zou gaan. Het is maar een scheet groot, het is in een vervallen staat, al proberen ze het wat op te knappen, en het ligt in de midden van de woestijn op drie uur rijden van Mesa. Maar mijn goede kamergenoot Ivo heeft op internet gevonden dat Winslow iets heeft wat ideaal is voor mensen die graag klimmen: een canyon met rivier waar je naar hartelust kan klimmen op rotsen opzij tot 15 a 20m hoog. Val je naar beneden val je in het water, geraak je boven dan spring je gewoon terug in het water en zoek je een volgende klimplek. Als je zot bent van klimmen zoals Ivo dan doe je het verticaal muurklimmen in vrije natuur, ben je niet zo zot klauter je gewoon ook op minder steile plekjes naar boven en spring je in het water. Heerlijk om te doen, en de plek waar heel Winslow zit op een warme dag. Zeker de moeite waard voor 3h te rijden. Ook als je onderweg een stukje hebt waar het maar 60' F (16'C)is ipv de gebruikelijke 110'F(43'C) hier in Mesa.
We hebben het een weekend gedaan voor de eerste keer en zijn toen ook blijven slapen daar in een motel voor slechts 37 dollar voor een nacht. Geen geld dus. Het weekend erna zijn we terug gegaan naar daar maar deze keer was Nelson zijn lief terug in Mesa met haar twee vriendinnen en dus zijn we met twee auto's terug gegaan. Wat deed het deugd om nog eens een paar dagen op te trekken met vlamingen, en meer bepaald vrouwelijke vlamingen! Meestal is het engels of frans dat er gesproken word onder de SFAers. Niet dat dat erg is maar ne keer vlaams spreken was wat ontspannender. Al is optrekken met de Nederlandse collega's van de NLS en KLS ook wel best leuk. En dat is er opvallend meer gebeurd de laatste week en een half. Gezellig toch!
Voor die vlaamse meisjes terug vertrokken is er hier nog een soort afscheidsfeestje geweest, supergezellig en leuk. Wij vinden het jammer dat ze weg zijn en zij vinden het jammer dat ze weg zijn moeten gaan. Maar duty calls, niet enkel voor ons maar ook voor hun in Belgie. Alweer een feestje dat we moeten doen als we terug zijn, dat wel. Het gaat druk worden als ik terug ben tussen het vliegen door. Veel te veel mensen waar ik een pintje mee moet gaan drinken...al heb ik wel wat schade in te halen. Bier is hier niet echt zo goed als thuis. Gelukkig zijn er nog die superouders die af en toe een pakketje opsturen van thuis.
Voor de rest zijn er nog wel wat dingen gebeurd, ik rij ondertussen voorlopig rond met de auto van Thomas om hem te verkopen tegen dat ik vertrek hier. Dus geen voetganger meer en direct met een van de dikste bakken van de Springs nu dus. Die andere dikke bak is toevallig ook van ons appartement. Toen ze nieuw waren hebben ze samen een kleine 130 000dollar gekost. En daar rijden wij hier nu mee rond hier...only in America!
Ik heb sinds gisteren ook een nieuwe instructeur voor de derde keer op de DA40. Mijn vorige is verhuisd naar de DA42 omdat er een instructeur gaat stoppen. Hopelijk heb ik hem wel weer terug op de DA42 binnenkort.
Niet veel nieuws te vertellen voor de rest vanuit Mesa...nog altijd heet, saai met momenten maar dan ook weer gezellig op andere momenten als je op stap gaat met collega's van de NLS en KLS. Ik ben voor de eerste keer in drie maanden nog eens in Scottsdale geraakt om uit te gaan. En het was voor de verandering ook nog eens plezant ook! Zeker als je de enige nuchtere bent tussen een hoop zatte mensen. Altijd plezier en grappige toestanden gegarandeerd!
Oh ja, ik heb mijn nachtsolo ook gedaan ondertussen, twee keer zelfs gezien ik de eerste keer net niet lang genoeg gevlogen had door men eigen stomme fout door de hobbs verkeerd te lezen. Nuja, wel gezellig geweest. Lekker zacht in het midden van de nacht...
Winslow...heerlijk om zwemmen, klimmen en ravotten zoals ne kleine!
Diamond 40 N997CA, het meest gevlogen toestel voor mij hier van de DA40 vloot, vlak voor mijn nachtsolo.
Even wat verfrissing onderweg van Winslow...genieten gewoon!
Nog een fotootje van de HABOOB die in het nieuws is geweest. We moesten gewoon even de ramptoerist uithangen.
Wednesday, July 6, 2011
Anotherone bites the dust! Klein zandstormpje...
Gisteren zijn we weer maar eens in het nieuws gekomen, en niet alleen hier maar blijkbaar ook in verschillende landen in Europa en waarschijnlijk over de hele wereld wel eventjes.
Er is namelijk een zandstorm getrokken over het Phoenix gebied hier in Arizona. Deze was de eerste van het seizoen en al direct een heel grote. Sommige spreken over de grootste in tientallen jaren, anderen zeggen dan weer dat er een tijdje terug nog wel een iets grotere was. Nuja, het was wel best groot en redelijk indrukwekkend om op je te zien afkomen. Het begon met een melding ervan op de ATIS, de permanente radiouitzending hier met info over het weer van het moment. En een tijdje later kreeg ook Mike van dispatch een telefoontje met deze melding.
We zijn dan met ons vier die op dispatch waren buiten gaan kijken en je zag in de verte het wel stilletjes aan naderen. Maar hoe dichter het kwam hoe sneller het naderde want dat ding had best wel een grote snelheid. We zijn op de ramp gaan staan en daar heb ik het ook gefilmd voor een klein stukje en foto's gemaakt. De mannen van onderhoud zijn plots ook naar buiten gekomen om de gustlocks te zetten op de vliegtuigen en om na te kijken of ze wel voldoende vastgemaakt waren. Want in zo een storm kunnen er snelheden tot 50 knopen zijn en normaal kunnen de flightcontrols vrij bewegen door de wind. Maar met die windsnelheden is dat gewoon vragen om schade.
Toen het ding zo goed als bij ons was ging het plots supersnel want we zijn zelfs nog gelopen naar de deur en op een paar seconden tijd was het van normaal licht naar pikdonker! Blijkbaar is de grote luchthaven van Phoenix ook een tijdje gesloten geweest wat me redelijk normaal leek. Want vliegtuigmotoren kunnen niet zo goed tegen zoveel stof. En zichtbaarheid nul is ook niet aan te raden, al is het wel mogelijk om zo te landen. Maar taxien naar de gate en de mensen die aan het vliegtuig dingen moeten doen erna naar buiten sturen in zo een weer is ook niet echt slim.
Er is namelijk een zandstorm getrokken over het Phoenix gebied hier in Arizona. Deze was de eerste van het seizoen en al direct een heel grote. Sommige spreken over de grootste in tientallen jaren, anderen zeggen dan weer dat er een tijdje terug nog wel een iets grotere was. Nuja, het was wel best groot en redelijk indrukwekkend om op je te zien afkomen. Het begon met een melding ervan op de ATIS, de permanente radiouitzending hier met info over het weer van het moment. En een tijdje later kreeg ook Mike van dispatch een telefoontje met deze melding.
We zijn dan met ons vier die op dispatch waren buiten gaan kijken en je zag in de verte het wel stilletjes aan naderen. Maar hoe dichter het kwam hoe sneller het naderde want dat ding had best wel een grote snelheid. We zijn op de ramp gaan staan en daar heb ik het ook gefilmd voor een klein stukje en foto's gemaakt. De mannen van onderhoud zijn plots ook naar buiten gekomen om de gustlocks te zetten op de vliegtuigen en om na te kijken of ze wel voldoende vastgemaakt waren. Want in zo een storm kunnen er snelheden tot 50 knopen zijn en normaal kunnen de flightcontrols vrij bewegen door de wind. Maar met die windsnelheden is dat gewoon vragen om schade.
Toen het ding zo goed als bij ons was ging het plots supersnel want we zijn zelfs nog gelopen naar de deur en op een paar seconden tijd was het van normaal licht naar pikdonker! Blijkbaar is de grote luchthaven van Phoenix ook een tijdje gesloten geweest wat me redelijk normaal leek. Want vliegtuigmotoren kunnen niet zo goed tegen zoveel stof. En zichtbaarheid nul is ook niet aan te raden, al is het wel mogelijk om zo te landen. Maar taxien naar de gate en de mensen die aan het vliegtuig dingen moeten doen erna naar buiten sturen in zo een weer is ook niet echt slim.
Subscribe to:
Posts (Atom)