IFR phase...its starting to go fast now...

Zo, het is alweer eventjes geleden dat ik hier nog iets heb opgezet maar de IFR fase is nu eenmaal een drukke fase. Als je niet vliegt moet je studeren en als je niet studeert moet je ontspannen met wat 'limonade en wat collega's'.

Ik heb vandaag mijn eerste check gehaald in deze fase. Het is wel in twee keer moeten gebeuren want mijn eerste poging van maandag is misgelopen op een bepaald onderdeel. Maar met wat hulp van anderen, studeren en een extra missie in de simulator loopt dat onderdeel nu wel vlotjes zoals het zou moeten.

Deze check was de basic instruments check en bovenop de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns enzo kwamen er ook nog basis intercepties bij. Dit was het probleem dus op de eerste poging. Maar dat is nu van de baan normaal gezien. Ik zal moeten blijven oefenen en werken aan dat maar het gaat al tien keer vlotter dan op mijn eerste check.

De check vandaag was niet super maar binnen de limieten en met wat werkpunten naar de volgende checks toe. Maar die zijn er altijd en we streven altijd naar die onmogelijke perfectie om onszelf elke vlucht te verbeteren. En dat zal ook wel lukken na verloop van tijd.

Ik heb nu missie 63 gedaan vandaag als check. Nog tot en met missie 90 te gaan op de DA40 en dan nog 15 missies op de DA42 alvorens de VFR CPL check te krijgen normaal gezien. Als die goed is dan mag ik weer naar huis. Maar dat zijn dus nog wel wat missies te gaan, ik zie mezelf nog niet naar huis komen voor eind augustus, eind september. België kan dus nog de zomer met een gerust hart doorstaan.

De volgende missies zijn nachtvluchten en er is ook een nachtsolo bij. Dat zal dan ook direct men eerste en laatste solo zijn op de DA40. En ook mijn laatste solovlucht in mijn SFA carriere. Genieten ervan dus maar! Want nachtvliegen is een ervaring op zich en zeker solo de moeite waard. Nachtvliegen op zich gaan we nog wel meer doen denk ik want binnen een week of twee gaat het gewoon te warm zijn om te vliegen tussen 12h en 19h en moeten we wel snachts vliegen of heel vroeg smorgens. Altijd mooi meegenomen en het is toch onder een soort lampenkap die op je kop staat. Dit is omdat je enkel moet vliegen op instrumenten en instrumentcondities simuleert. Want later zal je vaker door slecht weer moeten vliegen zonder iets te zien tot vlak voor landing.

En snachts is het ook veel minder turbulent om te vliegen, maakt het net wat gemakkelijker. De warmte is wel beter maar toch nog altijd genoeg. Het is hier nu al nooit kouder dan 27 graden tijdens de nacht en binnenkort zal zelfs 30 graden of meer de minimumtemperatuur worden.

En dan durven ze thuis klagen als het een keertje 36 graden is voor 1 dag. Wel toegeven, met de vochtigheid van thuis is het een pak erger dan hier, maar het blijft toch verschrikkelijk warm om te vliegen en met je uniform naar buiten te gaan hoor. Gelukkig is er airco in de appartementen. Enkel in de vliegtuigen zou dat nog mogen maar dat zou een beetje met teveel vermogen gaan lopen denk ik. En ze gaan toch waarschijnlijk stuk om de haverklap. Studenten hebben de neiging om vliegtuigen af te breken blijkbaar...

Er is er ook weer eentje van de baan geschoven vandaag. En deze keer was het een toestel van onze school. Een Nederlandse student die solo vloog heeft te hard op zen remmen gestampt na een snelle landing en is om zijn as gesponnen en langs de landingsbaan beland. Zo zie je maar dat je altijd voorzichtig moet zijn en moet weten waarmee je bezig bent. Altijd alert zijn en voorbereid op wat er mis kan lopen!

Volgend weekend is een extra lang weekend voor mij, het is nl. 4 juli maandag en dat is hier DE feestdag bij uitstek: Independence Day! De Amerikanen en de Amerikazotten worden dan helemaal zot en feesten vollebak en schieten nog weer vuurwerk af per inwoner dan de gemiddelde Nederlander met oudejaarsavond per gezin. De vandriver heeft zelfs al gezegd dat je beter gewoon kan thuisblijven langs het zwembad met een biertje want de mensen worden zot en de meeste ongevallen, doden en zotte dingen gebeuren in die periode. Leuk toch :D

We zullen wel zien waar ik beland want ik heb geen auto meer, anderen moeten in het weekend zelf wel nog vliegen of hebben een check vlak erna. En Thomas vertrekt vrijdagmorgen naar Portugal voor de volgende fase van zijn training. Dus na Yves weer een goede maat die vertrekt hier. Gelukkig zijn er nog mijn klasgenoten en is er weer een nieuwe groep aangekomen van de volgende klas. En ik ken hier wel redelijk veel volk ondertussen. Dus vervelen zal ik me in ieder geval niet.

Tot de volgende blog en stop ne keer met wenen als het thuis warmer is dan 25 graden aub...mijn facebook is niet waterdicht ;)

Mesa,Sedona,Jerome, Prescott, Wickenburg, Mesa

Afgelopen weekend had ik eens wat tijd om erop uit te trekken. Want altijd met school bezig zijn, altijd samenzijn met anderen, dan heb je al eens behoefte aan wat tijd voor jezelf om wat te ontspannen en de batterijen weer op te laden om de IFR fase deftig aan te vatten. Normaal was het zaterdag geweest maar door de planning die briefing inplande op onze vrije dag heb ik het moeten uitstellen tot de zondag. Een extra dag de auto huren en wat extra geld uitgeven dus maar ik moest en zou weg gaan!

Zondagmorgen, 9h ben ik dus vertrokken met mijn rental Ford Fusion met de crappy gearbox. Gelukkig was de stereo wel dik in orde dus dat maakte al veel goed. Het was een tweetal uurtjes rijden tot Sedona maar hier is dat een peulenschil. Dat gaat weer wennen worden thuis, de files die je hier amper hebt.

In Sedona is het vooral genieten van het uitzicht en als je met wat meer bent kan je gaan wandelen. Maar omdat ik maar alleen was heb ik dat niet gedaan. Door de hitte en niet zo stabiele ondergrond kan je snel iets voorhebben en dan ben je liever niet alleen. Want GSM dekking is niet altijd vanzelfsprekend.

Na enkele stopbeurten om te genieten van het uitzicht en een kleine klimbeurt naar een kerkje in de rotsten ben ik naar de luchthaven van Sedona geweest. Jammer genoeg ben ik er nog niet geraakt met het vliegtuig maar dat hoop ik wel nog te doen voor ik hier weg ben. Het zicht is indrukwekkend en ideaal om even tot rust te komen en te genieten van de natuur hier. Zo dingen zie je niet snel in Europa.

Na Sedona ben ik via Cottonwood op gevoel wat verder beginnen te rijden en ben ik zo in Jerome terecht gekomen. Dat is een klein dorpje op de zijkant van een berg en het was vroeger een mijnwerkersdorpje. Begin jaren 1900 was er hier nl. een mijn in de berg en zo is dit dorpje ontstaan. Er was blijkbaar iets te doen in het dorpje maar door gebrek aan parkeerplek in de buurt en het gebrek aan zin om te ver te wandelen in 38'C ben ik gestopt bij een Ghost Town waar ik bij toeval op uitkwam.

Dit was een mijn die verlaten is maar waar een aantal mensen een soort attractie van hadden gemaakt om het zo authentiek mogelijk te laten als trekpleister met een grote verzameling oude voertuigen en wat oude huisjes zoals ze vroeger waren in de tijd dat de mijn nog open was. Je kon er zelfs zelf wat goud zeven uit zand zoals hier mensen het nog doen voor van te leven.

Na dit bezoek ben ik via een van de prachtigste wegen die ik hier al ben tegengekomen voor ongeveer 90mijl door de bergen en bossen verder gereden naar Wickenburg via Prescott. Het was de hele tijd bergop en bergaf en geen recht stuk langer dan 30m. De hele tijd bochten naar links en rechts. Echt heerlijk om te doen en prachtig om te zien.
Dat de temperaturen daar ook tot 23 graden waren soms was mooi meegenomen, even wat afkoeling voor mij want in Mesa is het altijd rond de 40 graden tegenwoordig. De airco af, raampjes open en wat chille muziek op dus en gewoonweg genieten. Jammer dat ik geen cabrio had deze keer want dan was het nog mooier om te doen daar.

Na een stop voor te eten in Prescott ben ik doorgereden naar Wickenburg en dan terug naar Mesa. Onderweg naar Wickenburg stel je je soms toch de vraag waar de logica zit van de snelheidsbeperkingen hier in de States. Op een baan van 3 of meer rijvakken in elke richting mag je soms maar 45Mph rijden terwijl je op een baan van 2 rijvakken zonder middenberm dan weer 65Mph mag rijden. Maar mij hoor je niet klagen, het is leuk om zo te rijden :p

Alleen die lange weg met om de km een stoplicht dat precies altijd op rood sprong voor mij tussen Wickenburg en Phoenix was er teveel aan.

Maar 600 mijl (965km) rijden op een tweetal dagen voor het plezier doe je thuis niet rap. Hier is dat niet meer dan normaal eigenlijk. Dat ga ik toch missen thuis. Want thuis betaal je je blauw aan tol en naft om nog maar te zwijgen van file's, slechte wegen en dergelijke.

DA40, first actual

Ik sta weer een dag aan de grond dus we hebben nog eens tijd om de blog wat bij te werken. Mijn instructeur is bezig met vlieguren op te bouwen op het tweemotorig toestel van de school, de DA42 en om die reden vliegt hij deze week maar met twee studenten per dag. En gezien hij er 4 heeft vlieg ik deze week maar om de twee dagen een keer.

Gisteren heb ik voor de eerste keer effectief met het vliegtuig zelf gevlogen in plaats van in de simulator te zitten. Het werd tijd want het was al een tweetal weken geleden dat ik nog eens de lucht in gegaan was.
Het was eerst de beurt aan Thibaut, mijn flightbuddy. We hebben afgesproken om beurt eerst te vliegen om het een beetje eerlijk te houden.

De vlucht was eigenlijk een soort kennismakingsvlucht met de DA40. We hebben dus enkel visueel gevlogen en zijn naar het oefengebied gevlogen om daar wat basismaneuvers te doen zoals steep turns, stalls, slow flight en dergelijke. Want een nieuw toestel is toch een grote aanpassing. Zeker omdat wij niet op de DA20 vlogen maar op de Archers. We vliegen nu met een stick tussen ons benen in plaats van het stuurwiel voor ons, we hebben ook meer zicht rondom met de glazen koepel rond ons en er zijn nog wel wat van die veranderingen die gewenning vragen.

Ik had vooral wat moeite om de rudderpedalen goed te gebruiken, ze voelen volledig anders aan dan in de Archer en gezien het een belangrijk onderdeel is om gecoördineerd te vliegen moet ik er toch wel wat sneller aan gewoon worden. Ook bij het taxien van de parking naar de runway moeten we deze rudderpedalen gebruiken in combinatie met links of rechts wat remmen om te sturen. Bij de archer hadden we een neuswiel dat we gebruikten om te sturen maar dat heeft de Diamond niet. Weeral gewoon worden en wat zwalpen over de taxibaan in het begin dus.

Het is wel een fijn toestel om mee te vliegen al is de performance niet echt zo super met dit warme weer hier en met drie man in het vliegtuig. Maar dat was niet zoveel anders in de Archer. Het landen ging wel goed vond ik, het is een beetje een zweefvliegtuig en het land bijna vanzelf met een beetje oefening. Maar mijn eerste en voorlopig enige landing was zacht, on the blocks en toch voor de eerste 5 seconde op de centerline. Erna op de centerline is weer oefenen want dan zitten we weer met differentieel remmen zoals bij het taxien.

Enige mindere punt was dat mijn headset voor een kwartier niet goed werkte, mijn microfoon begaf het plots in vlucht want ik hoorde mezelf niet meer en mijn instructeur hoorde me maar amper. En we hebben vanalles geprobeerd maar het werkte niet. Tot op de terugweg hij plots weer werkte. Toch niet iets wat je verwacht van een headset van een maand oud. Maar ik ga het nog een keertje proberen met een reserve erbij en anders stuur ik hem maar terug, er staat tenslotte nog garantie op.

Morgen vlieg ik weer normaal gezien, weer de lekkere warme cockpit in want het is hier nu al bijna elke dag 40 graden of meer en het koelt pas af tot een minimum van rond de 20 graden in het midden van de nacht. En het gaat nog veel warmer worden, lekker afzien dus.

IFR phase...the beginning

We zijn ondertussen 6 juni 2011. Binnen twee uur vertrek ik weer naar school om mijn derde simsessie te gaan doen voor de DA40. Ik ben er dus ondertussen aan begonnen maar ben ondertussen wel al aan mijn tweede instructeur toe. Nadat ze mij eerst bij een instructeur hadden gezet samen met Lindert Jan kreeg ik en nog een aantal anderen na de eerste sessie van mij een mail met instructeurswijzigingen voor een hoop studenten van SFA, waaronder ook mannen van de vorige en volgende promotie.

Vandaag is de eerste sessie met mijn nieuwe en normaal gezien vaste instructeur voor de DA40, Mr Mcintyre. Hij komt over van de NLS maar het is blijkbaar een strenge instructeur met hoge verwachtingen en standaarden. Maar dat is best wel goed want zo iemand zal je naar een hoger niveau brengen en op lange termijn komt dit je alleen maar ten goede. Hij komt in de buurt van het niveau van belgische instructeurs heb ik al horen zeggen. Dit betekent wel voor mij persoonlijk dat ik hard ga moeten werken de komende maanden, veel ga moeten studeren en waarschijnlijk ook regelmatig ga afzien in de cockpit. Het zal allemaal niet van een leien dakje lopen maar liever zo en het daadwerkelijk goed kunnen op het einde dan een relaxte instructeur hebben die je op het einde plots een hoop gezever geeft omdat je het plots niet goed meer zou doen of dat je je check faalt omdat hij te chill was. Druk erop vanaf de eerste missies, vooruit gaan, afzien, hard werken en nog wat meer afzien, dat is de manier waarom je er moet geraken.

Deze fase zal normaal gezien ook wat sneller verlopen dan de VFR fase. Dit is omdat je vanaf nu op 1 missie na altijd met een instructeur gaat vliegen. De enige missie waar dit niet het geval is zal mijn nachtsolo zijn. Maar dit is een eenmalige missie die vereist is en erna zal ik nooit meer solo vliegen voor deze school. Best jammer eigenlijk maar nu gaat het wel vooruit. Want je moet bijna geen schrik meer hebben dat de wind te sterk is want met instructeur mag je best wel wat wind hebben voor het vliegen niet doorgaat. Enige momenten dat een vlucht niet zou kunnen doorgaan is wanneer het toestel een defect heeft en er geen ander beschikbaar is of sinds deze maand kan de temperatuur ook een factor spelen. Vanaf 43 graden gerapporteerd via de ATIS hier door de toren worden alle vliegoperaties stilgelegd. De ATIS wordt hier door de toren uitgezonden op een bepaalde frequentie om piloten informatie te geven over de wind, temperatuur, landingsbaan in gebruik, drukinstelling enz.
Het is wel zo dat smorgens deze temperatuur niet snel bereikt zal zijn en je mag vertrekken, en eenmaal bereikt mag je wel nog landen maar niet meer vertrekken of patronen draaien rond de luchthaven.
De reden van deze limiet is het feit dat hoe warmer het is hoe minder vermogen je motor produceert en je dus ook bijna niets meer kan doen bij deze temperaturen.

En het is hier warm aan het worden hoor, het is al een hele tijd tussen de 35 en 40 graden hier en de komende maanden zal die 43 graden wel regelmatig bereikt gaan worden. En we hebben geen airco in ons vliegtuig dus onder ons glazen koepelke is het een dikke 10 graden warmer dan buiten als het niet meer is. Lekker afzien dus. Maar eenmaal terug is er het zwembad en binnen in het appartement is er wel airco gelukkig.

Thuis denken ze ook af en toe nog eens aan mij zo te zien want gisteren heb ik weer een pakje gekregen van het thuisfront. Met de nodige boekjes, kruiden, Jupiler (Hmmmmm <3) een kampioenensjaal van Genk en een leuke knipselbundel van Rob kan ik er weer even tegen. Altijd leuk om zo dingen te krijgen van thuis. Vorige week had ik ook al kaartjes gehad van mijn grootouders. Ik weet in ieder geval dat de oogjes van sommigen hier groot opengingen toen ze de Jupiler zagen :D

Het is naar het schijnt morgen een speciale dag maar het enige verschil met een andere dag voor mij is dat ik in plaats van een mexicaanse Corona een frisse belgische Jupiler zal drinken na mijn simulatorsessie. Of twee misschien ;)