Saturday, March 26, 2011
Finally solo...
Het wonder is geschied! Na twee maanden gezever en gedoe ben ik gisteren eindelijk solo gegaan. Slechts dubbel zoveel tijd voor nodig gehad als normaal!
Maar bon, het was eindelijk zover. Ik moest smorgens eerst een vlucht doen met mijn instructeur waar ik gesimuleerde enginefailures heb geoefend boven een private landingsbaan ergens in de velden niet ver van Maricopa. Het is prachtig hoe je hier zomaar zo dingen kan oefenen en tot letterlijk een paar meter boven de grond en amper boven bomen kan vliegen en er geen haan naar kraait. Op zo een manier kan je natuurlijk op een grondige manier noodsituaties simuleren.
Na deze missie zijn we teruggevlogen naar Falcon en daar heb ik nog twee patronen gevlogen. De landingen waren niet super deze keer door de crosswind en het was op dat moment nog even afwachten of de wind niet te sterk was om mijn solo te vliegen. Ook was er even de vrees dat ik het toestal moest squawken want ik had een kleine kale plek op een van mijn banden maar mijn instructeur vond het nog genoeg om verder te vliegen.
Ik ben bijna direct na mijn dual vlucht mogen beginnen met de voorbereidingen voor mijn solo vlucht want de weersvoorspellingen gaven toename van de wind aan in het verloop van de dag. Na briefing en wat aandachtspunten van mijn instructeur mocht ik eindelijk vertrekken. Runway 22L via Delta.
In het toestel wat ik eigenlijk het minst graag mee vlieg, de N4181J, ging ik mijn solo dus uitvoeren. Het is toch een beetje stressen voor de vlucht maar eenmaal bezig met taxi en de checklists en runup ben je zo gefocussed dat je er niet meer aan denkt. Het is wel opvallen hoe snel je iets vergeet op zo momenten. Dan maar snel even doen vlak voor vertrek.
"Cleared for take off runway 22L, follow runway heading, I will call right traffic." Mijn signaal van de toren dat ik mocht vertrekken. Controls into the wind, full power, I have controls, take off. Het is een heerlijk gevoel een keertje alleen over die baan te razen. 65kts Rotate, daar ging ik alleen de lucht in voor de eerste keer. Een heerlijk gevoel, en omdat er minder gewicht aan boord was door gebrek aan instructeur klimde het beestje nog een beetje beter dan ik gewoon was.
Het was wel redelijk turbulent in de lucht en de wind maakte het er ook niet gemakkelijker op maar het was niet de eerste keer dat ik vloog in zo een omstandigheden dus geen problemen. De final voor eerste landing was redelijk onstabiel door de crosswind en ik had al een go around in men achterhoofd voor het geval het niet stabiel genoeg was vlak voor landing. Maar de landing op zich was eigenlijk best zacht tot men verbazing.
Ik mocht 2 of 3 patronen vliegen van mijn instructeur, eigen keuze en discretie gelang de situatie het toeliet. Ik heb er dus ook wel 3 gevlogen want elke landing leert ge weer wat bij en zeker met wat wind, want daar moet ik nog aan werken.
Het ging sneller voorbij dan ik wou maar dat is altijd zo als het leuk is. Bijna iedereen van de klas die er kon zijn stond al te wachten langs het schoolgebouw. Niet iedereen kon er bij zijn of blijven want het vliegen gaat voor hun ook door natuurlijk. Ik vond het alleen jammer dat Yves moest vliegen op dat moment maar dat hebben we zelf niet te kiezen.
Dan was het tijd voor de traditionele soloceremonie: op de vleugel zitten, instructeur die de das afknipt en de emmer ijskoud water uitgegoten krijgen over uwe kop. Traditie wil het dat de solostudent de grond niet mag raken tot hij in het zwembad ligt dus moesten ze mij dragen tot in het gebouw. Daar moest ik eerst mijn vlucht afsluiten enzo en om veiligheidsredenen kan ik daar de trap niet opgedragen worden enzo. Dus in het gebouw zelf mocht ik dan wel lopen :) Altijd leuk om te zien en nu stond ik er zelf als een verzopen kieken in de dispatch. Lekker te stinken van het water van hier, altijd leuk.
Na het papierwerk op naar de Springs en achter in de limo om daar te geraken. Daar werd ik op professionele wijze in het zwembad gekieperd. Het einde van het eerste solo avontuur. Heerlijk gewoon.
Maar bon, het was eindelijk zover. Ik moest smorgens eerst een vlucht doen met mijn instructeur waar ik gesimuleerde enginefailures heb geoefend boven een private landingsbaan ergens in de velden niet ver van Maricopa. Het is prachtig hoe je hier zomaar zo dingen kan oefenen en tot letterlijk een paar meter boven de grond en amper boven bomen kan vliegen en er geen haan naar kraait. Op zo een manier kan je natuurlijk op een grondige manier noodsituaties simuleren.
Na deze missie zijn we teruggevlogen naar Falcon en daar heb ik nog twee patronen gevlogen. De landingen waren niet super deze keer door de crosswind en het was op dat moment nog even afwachten of de wind niet te sterk was om mijn solo te vliegen. Ook was er even de vrees dat ik het toestal moest squawken want ik had een kleine kale plek op een van mijn banden maar mijn instructeur vond het nog genoeg om verder te vliegen.
Ik ben bijna direct na mijn dual vlucht mogen beginnen met de voorbereidingen voor mijn solo vlucht want de weersvoorspellingen gaven toename van de wind aan in het verloop van de dag. Na briefing en wat aandachtspunten van mijn instructeur mocht ik eindelijk vertrekken. Runway 22L via Delta.
In het toestel wat ik eigenlijk het minst graag mee vlieg, de N4181J, ging ik mijn solo dus uitvoeren. Het is toch een beetje stressen voor de vlucht maar eenmaal bezig met taxi en de checklists en runup ben je zo gefocussed dat je er niet meer aan denkt. Het is wel opvallen hoe snel je iets vergeet op zo momenten. Dan maar snel even doen vlak voor vertrek.
"Cleared for take off runway 22L, follow runway heading, I will call right traffic." Mijn signaal van de toren dat ik mocht vertrekken. Controls into the wind, full power, I have controls, take off. Het is een heerlijk gevoel een keertje alleen over die baan te razen. 65kts Rotate, daar ging ik alleen de lucht in voor de eerste keer. Een heerlijk gevoel, en omdat er minder gewicht aan boord was door gebrek aan instructeur klimde het beestje nog een beetje beter dan ik gewoon was.
Het was wel redelijk turbulent in de lucht en de wind maakte het er ook niet gemakkelijker op maar het was niet de eerste keer dat ik vloog in zo een omstandigheden dus geen problemen. De final voor eerste landing was redelijk onstabiel door de crosswind en ik had al een go around in men achterhoofd voor het geval het niet stabiel genoeg was vlak voor landing. Maar de landing op zich was eigenlijk best zacht tot men verbazing.
Ik mocht 2 of 3 patronen vliegen van mijn instructeur, eigen keuze en discretie gelang de situatie het toeliet. Ik heb er dus ook wel 3 gevlogen want elke landing leert ge weer wat bij en zeker met wat wind, want daar moet ik nog aan werken.
Het ging sneller voorbij dan ik wou maar dat is altijd zo als het leuk is. Bijna iedereen van de klas die er kon zijn stond al te wachten langs het schoolgebouw. Niet iedereen kon er bij zijn of blijven want het vliegen gaat voor hun ook door natuurlijk. Ik vond het alleen jammer dat Yves moest vliegen op dat moment maar dat hebben we zelf niet te kiezen.
Dan was het tijd voor de traditionele soloceremonie: op de vleugel zitten, instructeur die de das afknipt en de emmer ijskoud water uitgegoten krijgen over uwe kop. Traditie wil het dat de solostudent de grond niet mag raken tot hij in het zwembad ligt dus moesten ze mij dragen tot in het gebouw. Daar moest ik eerst mijn vlucht afsluiten enzo en om veiligheidsredenen kan ik daar de trap niet opgedragen worden enzo. Dus in het gebouw zelf mocht ik dan wel lopen :) Altijd leuk om te zien en nu stond ik er zelf als een verzopen kieken in de dispatch. Lekker te stinken van het water van hier, altijd leuk.
Na het papierwerk op naar de Springs en achter in de limo om daar te geraken. Daar werd ik op professionele wijze in het zwembad gekieperd. Het einde van het eerste solo avontuur. Heerlijk gewoon.
Thursday, March 24, 2011
Almost solo...
24 maart 2011, 2h snachts: ik ben juist terug van de Hooka Lounge waar ik met Thomas naartoe ben geweest. Dat is een soort loungebar waar je rustig wat komt praten met elkaar en ondertussen aan de waterpijp hangt. Het ziet er op het eerste zicht wat louche uit maar het is echt wel relaxed. Muziek staat niet te hard, je kan er rustig praten met elkaar zonder te moeten schreeuwen en je ligt er letterlijk tussen de kussens te relaxen.
Maar bon, ik heb nog absoluut geen zin om te gaan slapen en gezien alles hier stopt om 2h snachts in Arizona besloot ik maar om nog even deze blog wat bij te werken. Ondertussen is er weer een tijdje voorbij gegaan sinds mijn laatste post.
Ik heb na mijn hearingboard twee extra missies moeten vliegen alvorens ik mijn pre solo check nog eens moest vliegen. De eerste was zaterdag en we hebben enkel patterns gevlogen rond onze lokale luchthaven van Falcon Field. Normaal zou ik zondag ook gevlogen hebben maar we hebben moeten cancellen na 5h wachten op school wegens geen vliegtuig beschikbaar. Ook maandag heb ik niet gevlogen want het weer was echt slecht en er stond heel veel wind. Een typische belgische herfstdag eigenlijk.
Op zich vond ik het niet erg om een keertje die regen en felle wind te zien en te voelen, doet me terugdenken aan ons kleine belgenlandje. Ik mis het toch wel af en toe. Maarja, in plaats van rond te vliegen met een camionette van een niet nadergenoemde cateringzaak vlieg ik hier nu rond in een Piper Archer. Bijna hetzelfde toch... ;)
Na mijn tweede extra missie van dinsdag was het vandaag (eigenlijk gisteren ma soit) de dag van mijn derde poging voor de pre solo check. Uiteindelijk ben ik rond 18h pas opgestegen wat het soms een beetje vervelend maakte met de lage zon. Wel een prachtige avond, beetje wind, blauwe hemel, lekker warm... zo moest het het hele jaar blijven hier.
De check zelf is echt goed verlopen, alles wat ik de vorige twee keer fout deed ging nu vlotjes en na mijn checkgedeelte hebben we nog even verder gevlogen om wat extra instructie te krijgen. Profiteren van de extra vliegtijd die je krijgt noemen ze dat. Uiteindelijk zullen de extra uren me wel ten goede komen achteraf in de verdere fases ook.
Vrijdag is het normaal zover... na twee maanden gezever met het programma hier kan ik eindelijk solo gaan vliegen. Het werd eens tijd. Ze geven wel toe dat er iets niet juist is met het programma maar daar ben ik vet mee, normaal ga je solo na een kleine maand...ik zit er hier al twee. Hopelijk gaat de rest wat sneller want aan dit tempo kan ik al plannen maken om oudejaarsavond te vieren in Las Vegas ofzo.
Geniet van een mooie lentedag in het belgenland, den deze gaat zich nog wat bezighouden want ik heb nog steeds geen zin om te gaan slapen :D
Maar bon, ik heb nog absoluut geen zin om te gaan slapen en gezien alles hier stopt om 2h snachts in Arizona besloot ik maar om nog even deze blog wat bij te werken. Ondertussen is er weer een tijdje voorbij gegaan sinds mijn laatste post.
Ik heb na mijn hearingboard twee extra missies moeten vliegen alvorens ik mijn pre solo check nog eens moest vliegen. De eerste was zaterdag en we hebben enkel patterns gevlogen rond onze lokale luchthaven van Falcon Field. Normaal zou ik zondag ook gevlogen hebben maar we hebben moeten cancellen na 5h wachten op school wegens geen vliegtuig beschikbaar. Ook maandag heb ik niet gevlogen want het weer was echt slecht en er stond heel veel wind. Een typische belgische herfstdag eigenlijk.
Op zich vond ik het niet erg om een keertje die regen en felle wind te zien en te voelen, doet me terugdenken aan ons kleine belgenlandje. Ik mis het toch wel af en toe. Maarja, in plaats van rond te vliegen met een camionette van een niet nadergenoemde cateringzaak vlieg ik hier nu rond in een Piper Archer. Bijna hetzelfde toch... ;)
Na mijn tweede extra missie van dinsdag was het vandaag (eigenlijk gisteren ma soit) de dag van mijn derde poging voor de pre solo check. Uiteindelijk ben ik rond 18h pas opgestegen wat het soms een beetje vervelend maakte met de lage zon. Wel een prachtige avond, beetje wind, blauwe hemel, lekker warm... zo moest het het hele jaar blijven hier.
De check zelf is echt goed verlopen, alles wat ik de vorige twee keer fout deed ging nu vlotjes en na mijn checkgedeelte hebben we nog even verder gevlogen om wat extra instructie te krijgen. Profiteren van de extra vliegtijd die je krijgt noemen ze dat. Uiteindelijk zullen de extra uren me wel ten goede komen achteraf in de verdere fases ook.
Vrijdag is het normaal zover... na twee maanden gezever met het programma hier kan ik eindelijk solo gaan vliegen. Het werd eens tijd. Ze geven wel toe dat er iets niet juist is met het programma maar daar ben ik vet mee, normaal ga je solo na een kleine maand...ik zit er hier al twee. Hopelijk gaat de rest wat sneller want aan dit tempo kan ik al plannen maken om oudejaarsavond te vieren in Las Vegas ofzo.
Geniet van een mooie lentedag in het belgenland, den deze gaat zich nog wat bezighouden want ik heb nog steeds geen zin om te gaan slapen :D
Saturday, March 19, 2011
Checks, hearingboards, cancellations and so on...
Het is nu al even geleden dat ik hier nog eens wat neergepend heb maar dat had zijn redenen. Het loopt hier niet bepaald zoals ik het verwacht had met de opleiding.
Onze klas is de eerste die met het nieuwe trainingsprogramma werkt en het is ondertussen wel duidelijk geworden dat het gewoon niet goed genoeg werkt. Nadeel hiervan is dat wij opdraaien daarvoor. Van de negen personen van onze klas zijn er nu nog maar 4 solo, 1 persoon moet zijn pre solo check nog doen en van de vier personen die solo zijn, zijn er maar twee van de eerste keer door op hun pre solo check. En toevallig hadden die twee een tiental uur ervaring op zweefvliegers. De rest is op Thomas na die hem nog moet doen minstens ene keer niet geslaagd op zijn pre solo check.
Dan zijn er nog de mensen zoals Ivo en ikzelf die deze check twee keer falen en dus automatisch voor een hearingboard moeten verschijnen. Dit is een soort vergadering tussen de student, de chief flight instructor en de betrokken instructeurs.
Ik had dit dus gisteren na een week aan de grond te hebben gestaan. Wat er gezegd is geweest wist ik al langer, het heeft tijd nodig, er zijn te weinig uren voor het solo gaan en ik moet twee extra missies vliegen voor ik nog een poging kan doen.
Mijne kop stond er dus niet naar om deze blog wat bij te werken of om het verhaal nog eens aan iedereen appart te gaan uitleggen op skype ofzo.
Genoeg daarover, vandaag zou ik weer gevlogen hebben maar door gebrek aan vliegers heb ik na 5u wachten maar gecancelled. Morgen een nieuwe poging dus.
Ondertussen is er wel een incident geweest op de luchthaven hier toen ik moest wachten. Een cirrus sportvliegtuigje is bij go-around na niet geslaagde landingspoging in de problemen gekomen en is gecrasht langs de landingsbaan hier. Het fijne weet ik er ook niet van maar blijkbaar door de verraderlijke wind met de tip van de vleugel de runway geraakt en zo van de baan geraakt. De drie inzittenden zouden ongedeerd zijn. Meer weet ik er ook niet van.
Voor de rest gaat het hier zen gewone gangetje, lekker warm weer geweest afgelopen week, het begint er stilletjes aan aan te komen die saunatemperaturen. Binnen een maand komt die 40 graden stilaan in zicht. We zijn eerder deze week gaan profiteren van dit weer door een boot te gaan huren op Canyon lake. Voor 90 dollar per uur gaat dat hier zomaar, een speedboot voor 6 man huren zonder enig vaarbewijs. Leuk land toch op sommige gebied. Beetje cruisen op het water tussen de hoge rotsen door, heerlijk gewoon.
Met de limo hebben we ook een gelukje gehad, een kapotte koelingsleiding hebben ze vervangen ondanks dat we zeiden dat het niet moest gezien de hoge kosten. Omdat we zo goede klanten zijn daar moesten we enkel de kosten betalen van het nazicht wat er aan miswas. 46 ipv 170 dollar betalen, altijd mooi meegenomen.
Meer heb ik niet te vertellen voor de moment. Ik moet nog een beetje overhouden om te vertellen voor als ik ooit terug kom naar het gekke belgenland. Aan het huidig tempo hoop ik terug te zijn voor oudejaarsavond. ;) De geplande terugkeerdatum van eind augustus zal niet meer gehaald worden denk ik, maar hier kan het soms dan wel weer supersnel gaan als ze willen.
Onze klas is de eerste die met het nieuwe trainingsprogramma werkt en het is ondertussen wel duidelijk geworden dat het gewoon niet goed genoeg werkt. Nadeel hiervan is dat wij opdraaien daarvoor. Van de negen personen van onze klas zijn er nu nog maar 4 solo, 1 persoon moet zijn pre solo check nog doen en van de vier personen die solo zijn, zijn er maar twee van de eerste keer door op hun pre solo check. En toevallig hadden die twee een tiental uur ervaring op zweefvliegers. De rest is op Thomas na die hem nog moet doen minstens ene keer niet geslaagd op zijn pre solo check.
Dan zijn er nog de mensen zoals Ivo en ikzelf die deze check twee keer falen en dus automatisch voor een hearingboard moeten verschijnen. Dit is een soort vergadering tussen de student, de chief flight instructor en de betrokken instructeurs.
Ik had dit dus gisteren na een week aan de grond te hebben gestaan. Wat er gezegd is geweest wist ik al langer, het heeft tijd nodig, er zijn te weinig uren voor het solo gaan en ik moet twee extra missies vliegen voor ik nog een poging kan doen.
Mijne kop stond er dus niet naar om deze blog wat bij te werken of om het verhaal nog eens aan iedereen appart te gaan uitleggen op skype ofzo.
Genoeg daarover, vandaag zou ik weer gevlogen hebben maar door gebrek aan vliegers heb ik na 5u wachten maar gecancelled. Morgen een nieuwe poging dus.
Ondertussen is er wel een incident geweest op de luchthaven hier toen ik moest wachten. Een cirrus sportvliegtuigje is bij go-around na niet geslaagde landingspoging in de problemen gekomen en is gecrasht langs de landingsbaan hier. Het fijne weet ik er ook niet van maar blijkbaar door de verraderlijke wind met de tip van de vleugel de runway geraakt en zo van de baan geraakt. De drie inzittenden zouden ongedeerd zijn. Meer weet ik er ook niet van.
Voor de rest gaat het hier zen gewone gangetje, lekker warm weer geweest afgelopen week, het begint er stilletjes aan aan te komen die saunatemperaturen. Binnen een maand komt die 40 graden stilaan in zicht. We zijn eerder deze week gaan profiteren van dit weer door een boot te gaan huren op Canyon lake. Voor 90 dollar per uur gaat dat hier zomaar, een speedboot voor 6 man huren zonder enig vaarbewijs. Leuk land toch op sommige gebied. Beetje cruisen op het water tussen de hoge rotsen door, heerlijk gewoon.
Met de limo hebben we ook een gelukje gehad, een kapotte koelingsleiding hebben ze vervangen ondanks dat we zeiden dat het niet moest gezien de hoge kosten. Omdat we zo goede klanten zijn daar moesten we enkel de kosten betalen van het nazicht wat er aan miswas. 46 ipv 170 dollar betalen, altijd mooi meegenomen.
Meer heb ik niet te vertellen voor de moment. Ik moet nog een beetje overhouden om te vertellen voor als ik ooit terug kom naar het gekke belgenland. Aan het huidig tempo hoop ik terug te zijn voor oudejaarsavond. ;) De geplande terugkeerdatum van eind augustus zal niet meer gehaald worden denk ik, maar hier kan het soms dan wel weer supersnel gaan als ze willen.
Wednesday, March 9, 2011
The return of the Locaaaaaaaa
Ik ga hier even het verhaal neerpennen van onze limo 'Locaaa'. Ze heeft heel wat meegemaakt ondertussen.
Het begon allemaal op een dinsdagavond vorige week... ik had niks te doen en ging even genieten van het heerlijke uitzicht over de stad in de heuvels. Een plek die Thomas ons getoond had en echt een plek is om even tot rust te komen. Yves was naar Las Vegas voor zijn ouders te zien en ik had de limo dus voor mij alleen. Op een rustig cruisetempo de heuvels in en eenmaal aangekomen in de bergen leg ik de motor stil en stap uit om van het uitzicht te genieten.
Plots hoorde ik een raar geluid komende van de limo, even de motorkap opendoen en het leek een soort kokend geluid. Bleek het reservoir voor de motor koelvloeistof te trillen onder het koken van de koelvloeistof. Omdat het gevaarlijk is deze te openen ben ik maar op het gemakske teruggereden naar de springs en heb ik gewacht tot de ochtend erop om dit na te kijken.
Bon, dag erna heb ik dit dus nagekeken en het reservoir bleek zo goed als leeg te zijn. Ik heb er uit voorzorg wat water ingegoten en reed naar de (waar kan het ook anders ) Walmart. Maar toen ik de auto in achteruit wou zetten bleek dit niet te lukken en kon ik de versnellingshendel volledig op en neer bewegen zonder van versnelling te veranderen.
Niet bij nagedacht en even geparkeerd en de motor stilgelegd. Dit was dom want een automatische versnellingsbak in DRIVE kan niet meer worden gestart. Bon, ik dus te voet via de garage en een sleepwagen gebeld. Op deze heb ik uiteindelijk van 12h tot 16h op gewacht om op te dagen en hij kon dan niet eens de limo slepen wegen te lang en te laag bij de grond.
Omdat het al laat werd ben ik dan maar gewoon terug gegaan naar de springs en zou ik de dag erna wel bellen om een sleepwagen die de limo wel kon slepen. Uiteindelijk ben ik met Yves en zijn familie naar Tucson gegaan en hebben we de limo gewoon laten staan op de parking voor een dag langer. Geen goed plan blijkbaar...
Ondanks dat de winkel 24h op 24h open is voor 365 dagen per jaar hangen er blijkbaar bordjes dat je er niet gedurende lange periodes snachts mag parkeren en dat ze hem wegslepen dan. Ik had deze natuurlijk niet gezien en ook niet bij stilgestaan, want de winkel is tenslotte altijd open.
Dag erna, vrijdag ondertussen, had ik eerst een vlucht en erna was ik met Thomas uitgenodigd voor een bbq bij Yves zijn ouders. Erna hadden we goesting in een pintje en gezien ik nog wat had liggen in de koffer van de lino reden we er even langs. Bleek de limo toch niet weg te zijn zeker... het eerste gedacht was gestolen maar na navraag in de Walmart bleek hij gesleept te zijn. Ze wisten enkel niet waar en we moesten zelf maar rondbellen of wachten tot zaterdagmorgen om te vragen waar hij naartoe was.
Bon, dat hebben we dus gedaan en bleek dat hij naar Gilbert was gesleept (kwartier van hier) maar dat in het weekend dat ding niet open was en we dus extra moesten betalen voor die twee dagen omdat ze niet open waren. Maandagmiddag zijn we er uiteindelijk om gegaan en hebben we hem laten slepen terug naar onze garage. Bijna 300dollar alleen voor dit gedoe, en dan wisten we niet eens wat er mee mis was. We hadden echt schrik voor de versnellingsbak en dat grapke zou ons dan een dikke 2000dollar gekost hebben.
Uiteindelijk zijn we vandaag erom kunnen gaan na herstel. Gisteren hebben ze ons weten te zeggen dat het de kabel van de hendel die los was gekomen en een T stuk van de koeling dat moest vervangen worden. Het heeft ons uiteindelijk meer gekost voor het slepen enzo dan voor de herstelling zelf.
Sinds vandaag staat de trots van de Springs dus weer hier te blinken met zijn wapperende vlagjes...de president has returned!
Het begon allemaal op een dinsdagavond vorige week... ik had niks te doen en ging even genieten van het heerlijke uitzicht over de stad in de heuvels. Een plek die Thomas ons getoond had en echt een plek is om even tot rust te komen. Yves was naar Las Vegas voor zijn ouders te zien en ik had de limo dus voor mij alleen. Op een rustig cruisetempo de heuvels in en eenmaal aangekomen in de bergen leg ik de motor stil en stap uit om van het uitzicht te genieten.
Plots hoorde ik een raar geluid komende van de limo, even de motorkap opendoen en het leek een soort kokend geluid. Bleek het reservoir voor de motor koelvloeistof te trillen onder het koken van de koelvloeistof. Omdat het gevaarlijk is deze te openen ben ik maar op het gemakske teruggereden naar de springs en heb ik gewacht tot de ochtend erop om dit na te kijken.
Bon, dag erna heb ik dit dus nagekeken en het reservoir bleek zo goed als leeg te zijn. Ik heb er uit voorzorg wat water ingegoten en reed naar de (waar kan het ook anders ) Walmart. Maar toen ik de auto in achteruit wou zetten bleek dit niet te lukken en kon ik de versnellingshendel volledig op en neer bewegen zonder van versnelling te veranderen.
Niet bij nagedacht en even geparkeerd en de motor stilgelegd. Dit was dom want een automatische versnellingsbak in DRIVE kan niet meer worden gestart. Bon, ik dus te voet via de garage en een sleepwagen gebeld. Op deze heb ik uiteindelijk van 12h tot 16h op gewacht om op te dagen en hij kon dan niet eens de limo slepen wegen te lang en te laag bij de grond.
Omdat het al laat werd ben ik dan maar gewoon terug gegaan naar de springs en zou ik de dag erna wel bellen om een sleepwagen die de limo wel kon slepen. Uiteindelijk ben ik met Yves en zijn familie naar Tucson gegaan en hebben we de limo gewoon laten staan op de parking voor een dag langer. Geen goed plan blijkbaar...
Ondanks dat de winkel 24h op 24h open is voor 365 dagen per jaar hangen er blijkbaar bordjes dat je er niet gedurende lange periodes snachts mag parkeren en dat ze hem wegslepen dan. Ik had deze natuurlijk niet gezien en ook niet bij stilgestaan, want de winkel is tenslotte altijd open.
Dag erna, vrijdag ondertussen, had ik eerst een vlucht en erna was ik met Thomas uitgenodigd voor een bbq bij Yves zijn ouders. Erna hadden we goesting in een pintje en gezien ik nog wat had liggen in de koffer van de lino reden we er even langs. Bleek de limo toch niet weg te zijn zeker... het eerste gedacht was gestolen maar na navraag in de Walmart bleek hij gesleept te zijn. Ze wisten enkel niet waar en we moesten zelf maar rondbellen of wachten tot zaterdagmorgen om te vragen waar hij naartoe was.
Bon, dat hebben we dus gedaan en bleek dat hij naar Gilbert was gesleept (kwartier van hier) maar dat in het weekend dat ding niet open was en we dus extra moesten betalen voor die twee dagen omdat ze niet open waren. Maandagmiddag zijn we er uiteindelijk om gegaan en hebben we hem laten slepen terug naar onze garage. Bijna 300dollar alleen voor dit gedoe, en dan wisten we niet eens wat er mee mis was. We hadden echt schrik voor de versnellingsbak en dat grapke zou ons dan een dikke 2000dollar gekost hebben.
Uiteindelijk zijn we vandaag erom kunnen gaan na herstel. Gisteren hebben ze ons weten te zeggen dat het de kabel van de hendel die los was gekomen en een T stuk van de koeling dat moest vervangen worden. Het heeft ons uiteindelijk meer gekost voor het slepen enzo dan voor de herstelling zelf.
Sinds vandaag staat de trots van de Springs dus weer hier te blinken met zijn wapperende vlagjes...de president has returned!
Friday, March 4, 2011
The boneyard
Gisteren ben ik op uitnodiging van de familie Berben meegegaan met hun naar Tucson naar het pima air & space museum en "The Boneyard".
Het was wel een lange rit naar daar maar het is absoluut de moeite waard. In het museum zelf staan tientallen vliegtuigen ofwel binnen ofwel buiten tentoongesteld. Zo stonden er binnen oa een Thunderbird, Blackbird, UH-1 helikopter,... Maar het grootste deel van de vliegtuigen/helikopters stond buiten en daar zie je pas goed wat men vroeger toch allemaal gemaakt heeft. Ge vraagt u echt af hoe men erop gekomen is bij sommige modellen. Echt prachtig om zien die oude toestellen. Het grootste deel is trouwens ex US Air Force dus dat maakt het nog mooier.
Binnen het museum was er ook een soort minimuseum van het 390th squadron dat met B17 bommenwerpers vloog in de tweede wereldoorlog. Er staat zelfs een gerestaureerde B17 binnen en met dan 8000 dingen tentoongesteld van het squadron. Zo hing er van elk toestel dat gevlogen heeft voor hun een foto met hun aantal missies en waar ze hun einde gevonden hebben. Echt indrukwekkend. Het leuke is dat er bij ons op Falcon Field nog steeds zo een toestel rondvliegt voor mensen die geld teveel hebben. Voor minimum 450$ kan je eens eventjes meevliegen.
Na het museum hadden we een busrit door de boneyard gereserveerd. Deze lag aan de andere kant van de weg langs de Air Force base en het is eigenlijk een soort opslagplaats voor vliegtuigen en helikopters van de US Air Force. Maar het is ongelofelijk wat daar allemaal staat opgeslagen. Meer dan 4000 toestellen!! En een groot deel kan in een korte tijdspanne terug vliegklaar gemaakt worden in het geval dat ze nodig zijn. Een ander deel blijft daar om gebruikt te worden voor onderdelen of om uit elkaar gehaald te worden voor schroot.
Om het in dollars uit te drukken: er staat voor 23 billion dollars aan toestellen bijeen daar. Niet te vatten eigenlijk. Gaande van F14,F15, F16, C130,... noem maar op. Bijna elk toestel waar ze mee vliegen of gevlogen hebben staat daar opgeslagen. Foto's zeggen meer dan ik kan typen dus bij deze.
Er is ook een klein filmpje:
Het was wel een lange rit naar daar maar het is absoluut de moeite waard. In het museum zelf staan tientallen vliegtuigen ofwel binnen ofwel buiten tentoongesteld. Zo stonden er binnen oa een Thunderbird, Blackbird, UH-1 helikopter,... Maar het grootste deel van de vliegtuigen/helikopters stond buiten en daar zie je pas goed wat men vroeger toch allemaal gemaakt heeft. Ge vraagt u echt af hoe men erop gekomen is bij sommige modellen. Echt prachtig om zien die oude toestellen. Het grootste deel is trouwens ex US Air Force dus dat maakt het nog mooier.
Binnen het museum was er ook een soort minimuseum van het 390th squadron dat met B17 bommenwerpers vloog in de tweede wereldoorlog. Er staat zelfs een gerestaureerde B17 binnen en met dan 8000 dingen tentoongesteld van het squadron. Zo hing er van elk toestel dat gevlogen heeft voor hun een foto met hun aantal missies en waar ze hun einde gevonden hebben. Echt indrukwekkend. Het leuke is dat er bij ons op Falcon Field nog steeds zo een toestel rondvliegt voor mensen die geld teveel hebben. Voor minimum 450$ kan je eens eventjes meevliegen.
Na het museum hadden we een busrit door de boneyard gereserveerd. Deze lag aan de andere kant van de weg langs de Air Force base en het is eigenlijk een soort opslagplaats voor vliegtuigen en helikopters van de US Air Force. Maar het is ongelofelijk wat daar allemaal staat opgeslagen. Meer dan 4000 toestellen!! En een groot deel kan in een korte tijdspanne terug vliegklaar gemaakt worden in het geval dat ze nodig zijn. Een ander deel blijft daar om gebruikt te worden voor onderdelen of om uit elkaar gehaald te worden voor schroot.
Om het in dollars uit te drukken: er staat voor 23 billion dollars aan toestellen bijeen daar. Niet te vatten eigenlijk. Gaande van F14,F15, F16, C130,... noem maar op. Bijna elk toestel waar ze mee vliegen of gevlogen hebben staat daar opgeslagen. Foto's zeggen meer dan ik kan typen dus bij deze.
Er is ook een klein filmpje:
Tuesday, March 1, 2011
Update
Het is alweer een weekje geleden da ik hier nog wat gezet heb. Ondertussen heb ik weer niet al teveel gevlogen.
Ik heb na mijn vaste 2 dagen een dag gevlogen maar dan zaterdag en zondag weer niet omdat mijn instructeur een aantal checkrides moest afnemen van de vorige promotie. Nu heb ik wel weer twee dagen op rij gevlogen gisteren en vandaag. Gisteren was redelijk maar het was redelijk turbulent en de wind nam toe dus we hebben de vlucht voortijdig moeten afbreken. Vandaag hebben we die dan afgewerkt en wat extra oefeningen gedaan.
Het begin was niet zo goed maar het verbeterde en naar het einde toe ging het zelfs goed. Mijn instructeur was happy dus was ik dat ook. Ook is er nog veel ruimte op verbetering. Maar die is er altijd natuurlijk. Volgende keer weer een beetje beter.
Ik moet nog 1 missie doen normaal gezien voor mijn pre solo checkride maar het kan zijn dat ik nog een extra missie moet doen. Dat zien we dan wel weer. Normaal heb ik nu twee dagen vrij maar omdat men instructeur toch een paar herkansingen moet doen van checkrides morgen of overmorgen kan het zijn dat ik ergens tussenin nog moet vliegen. Ik zou het niet erg vinden. Het mag wat vooruit beginnen gaan.
Bon genoeg over het vliegen nu. Ik ben gisteren samen met Ivo Yves naar de luchthaven van Phoenix gaan brengen. Hij vloog immers naar Las Vegas om daar zijn ouders weer te vergezellen en om nog een paar dagen een rondreis af te werken voor ze tegen het einde van de week weer naar huis gaan.
Het voordeel is dan weer dat ik nu een paar dagen de limo voor mijn eigen heb. Altijd leuk zo zelfstandigheid. Ik mis mijn eigen auto eigenlijk wel, nu moet ik altijd rekening houden met Yves en die duitse baanvastheid mis ik wel in de limo :D Maar ik moet absoluut niet klagen, Yves en ik komen goed overeen op dat gebied.
Zondag zijn we trouwens naar The Anthem geweest, een outlet openlucht winkelcentrum te vergelijken met Maasmechelen Village, alleen een paar keer groter.
Ik heb me er nog eens laten gaan en heb best wel wat geld uitgegeven maar als ik zie wat ik er voor in de plaats heb gekregen is het echt nog een koopje. Maar het blijft geld natuurlijk.
2 hemdjes, 3 broeken en ne polo rijker nu. Terwijl ik voor het geld dat ik heb uitgegeven hoogstens de twee hemden had in Belgie. En het zijn wel dure merken dus het is wel kwaliteit. Ik ga er zeker nog eens heen voor ik terug naar huis ga. 30$ voor een Levis jeans is toch geen geld bijvoorbeeld.
Het was de lange rit van een uur wel waard. En het grappige is dat het eigenlijk nog altijd in dezelfde stad is. Een Amerikaanse steenworp zeker ^^
Verder is er niet veel nieuws te vertellen. Ik leef nog, ik heb nog geen vliegtuig de grond in gevlogen en er zijn geen personen/dieren gekwetst geraakt bij het schrijven van deze blog.
Ik ga nu nog wat winkelen en genieten van het mooie weer hier.
Ik heb na mijn vaste 2 dagen een dag gevlogen maar dan zaterdag en zondag weer niet omdat mijn instructeur een aantal checkrides moest afnemen van de vorige promotie. Nu heb ik wel weer twee dagen op rij gevlogen gisteren en vandaag. Gisteren was redelijk maar het was redelijk turbulent en de wind nam toe dus we hebben de vlucht voortijdig moeten afbreken. Vandaag hebben we die dan afgewerkt en wat extra oefeningen gedaan.
Het begin was niet zo goed maar het verbeterde en naar het einde toe ging het zelfs goed. Mijn instructeur was happy dus was ik dat ook. Ook is er nog veel ruimte op verbetering. Maar die is er altijd natuurlijk. Volgende keer weer een beetje beter.
Ik moet nog 1 missie doen normaal gezien voor mijn pre solo checkride maar het kan zijn dat ik nog een extra missie moet doen. Dat zien we dan wel weer. Normaal heb ik nu twee dagen vrij maar omdat men instructeur toch een paar herkansingen moet doen van checkrides morgen of overmorgen kan het zijn dat ik ergens tussenin nog moet vliegen. Ik zou het niet erg vinden. Het mag wat vooruit beginnen gaan.
Bon genoeg over het vliegen nu. Ik ben gisteren samen met Ivo Yves naar de luchthaven van Phoenix gaan brengen. Hij vloog immers naar Las Vegas om daar zijn ouders weer te vergezellen en om nog een paar dagen een rondreis af te werken voor ze tegen het einde van de week weer naar huis gaan.
Het voordeel is dan weer dat ik nu een paar dagen de limo voor mijn eigen heb. Altijd leuk zo zelfstandigheid. Ik mis mijn eigen auto eigenlijk wel, nu moet ik altijd rekening houden met Yves en die duitse baanvastheid mis ik wel in de limo :D Maar ik moet absoluut niet klagen, Yves en ik komen goed overeen op dat gebied.
Zondag zijn we trouwens naar The Anthem geweest, een outlet openlucht winkelcentrum te vergelijken met Maasmechelen Village, alleen een paar keer groter.
Ik heb me er nog eens laten gaan en heb best wel wat geld uitgegeven maar als ik zie wat ik er voor in de plaats heb gekregen is het echt nog een koopje. Maar het blijft geld natuurlijk.
2 hemdjes, 3 broeken en ne polo rijker nu. Terwijl ik voor het geld dat ik heb uitgegeven hoogstens de twee hemden had in Belgie. En het zijn wel dure merken dus het is wel kwaliteit. Ik ga er zeker nog eens heen voor ik terug naar huis ga. 30$ voor een Levis jeans is toch geen geld bijvoorbeeld.
Het was de lange rit van een uur wel waard. En het grappige is dat het eigenlijk nog altijd in dezelfde stad is. Een Amerikaanse steenworp zeker ^^
Verder is er niet veel nieuws te vertellen. Ik leef nog, ik heb nog geen vliegtuig de grond in gevlogen en er zijn geen personen/dieren gekwetst geraakt bij het schrijven van deze blog.
Ik ga nu nog wat winkelen en genieten van het mooie weer hier.
Subscribe to:
Posts (Atom)