Het wonder is geschied! Na twee maanden gezever en gedoe ben ik gisteren eindelijk solo gegaan. Slechts dubbel zoveel tijd voor nodig gehad als normaal!
Maar bon, het was eindelijk zover. Ik moest smorgens eerst een vlucht doen met mijn instructeur waar ik gesimuleerde enginefailures heb geoefend boven een private landingsbaan ergens in de velden niet ver van Maricopa. Het is prachtig hoe je hier zomaar zo dingen kan oefenen en tot letterlijk een paar meter boven de grond en amper boven bomen kan vliegen en er geen haan naar kraait. Op zo een manier kan je natuurlijk op een grondige manier noodsituaties simuleren.
Na deze missie zijn we teruggevlogen naar Falcon en daar heb ik nog twee patronen gevlogen. De landingen waren niet super deze keer door de crosswind en het was op dat moment nog even afwachten of de wind niet te sterk was om mijn solo te vliegen. Ook was er even de vrees dat ik het toestal moest squawken want ik had een kleine kale plek op een van mijn banden maar mijn instructeur vond het nog genoeg om verder te vliegen.
Ik ben bijna direct na mijn dual vlucht mogen beginnen met de voorbereidingen voor mijn solo vlucht want de weersvoorspellingen gaven toename van de wind aan in het verloop van de dag. Na briefing en wat aandachtspunten van mijn instructeur mocht ik eindelijk vertrekken. Runway 22L via Delta.
In het toestel wat ik eigenlijk het minst graag mee vlieg, de N4181J, ging ik mijn solo dus uitvoeren. Het is toch een beetje stressen voor de vlucht maar eenmaal bezig met taxi en de checklists en runup ben je zo gefocussed dat je er niet meer aan denkt. Het is wel opvallen hoe snel je iets vergeet op zo momenten. Dan maar snel even doen vlak voor vertrek.
"Cleared for take off runway 22L, follow runway heading, I will call right traffic." Mijn signaal van de toren dat ik mocht vertrekken. Controls into the wind, full power, I have controls, take off. Het is een heerlijk gevoel een keertje alleen over die baan te razen. 65kts Rotate, daar ging ik alleen de lucht in voor de eerste keer. Een heerlijk gevoel, en omdat er minder gewicht aan boord was door gebrek aan instructeur klimde het beestje nog een beetje beter dan ik gewoon was.
Het was wel redelijk turbulent in de lucht en de wind maakte het er ook niet gemakkelijker op maar het was niet de eerste keer dat ik vloog in zo een omstandigheden dus geen problemen. De final voor eerste landing was redelijk onstabiel door de crosswind en ik had al een go around in men achterhoofd voor het geval het niet stabiel genoeg was vlak voor landing. Maar de landing op zich was eigenlijk best zacht tot men verbazing.
Ik mocht 2 of 3 patronen vliegen van mijn instructeur, eigen keuze en discretie gelang de situatie het toeliet. Ik heb er dus ook wel 3 gevlogen want elke landing leert ge weer wat bij en zeker met wat wind, want daar moet ik nog aan werken.
Het ging sneller voorbij dan ik wou maar dat is altijd zo als het leuk is. Bijna iedereen van de klas die er kon zijn stond al te wachten langs het schoolgebouw. Niet iedereen kon er bij zijn of blijven want het vliegen gaat voor hun ook door natuurlijk. Ik vond het alleen jammer dat Yves moest vliegen op dat moment maar dat hebben we zelf niet te kiezen.
Dan was het tijd voor de traditionele soloceremonie: op de vleugel zitten, instructeur die de das afknipt en de emmer ijskoud water uitgegoten krijgen over uwe kop. Traditie wil het dat de solostudent de grond niet mag raken tot hij in het zwembad ligt dus moesten ze mij dragen tot in het gebouw. Daar moest ik eerst mijn vlucht afsluiten enzo en om veiligheidsredenen kan ik daar de trap niet opgedragen worden enzo. Dus in het gebouw zelf mocht ik dan wel lopen :) Altijd leuk om te zien en nu stond ik er zelf als een verzopen kieken in de dispatch. Lekker te stinken van het water van hier, altijd leuk.
Na het papierwerk op naar de Springs en achter in de limo om daar te geraken. Daar werd ik op professionele wijze in het zwembad gekieperd. Het einde van het eerste solo avontuur. Heerlijk gewoon.
No comments:
Post a Comment