Ja menskens, het is zover. Mijn laatste dagen in de Juuuuw Ess of EEE om het op zen Eddy wally's te zeggen, zijn geteld.
Ik heb na een paar drukke en hectische dagen deze morgen eerst mijn laatste missie gevlogen om dan een tweetal uurtjes later alweer te vertrekken voor men CPL check. Een heavy vluchtje bij 42' met examinator George Mathuvis naast mij. Mensen uit het luchtvaartwereldje kennen hem zeker. Hij was vroeger onze chief flight instructor en heeft duizenden uren ervaring op tientallen vliegtuigen. Maar het is een Limburger, uit Zonhoven nog wel. Niet zo ver van mijn thuis dus. En dat merk je wel in zijn down to earth manier van werken.
De vlucht zelf was naar mijn mening niet zo super, ik vreesde zelfs dat ik er niet ging door zijn. Maar eenmaal die CPL skill check pass geschreven werd in men logbook wist ik het zeker. Ik ga niet meer vliegen hier in de States, en kan mijn koffers beginnen pakken. Voor ik het weet sta ik weer in het Genkse!
Nog een paar dagen dingen regelen, genieten van de laatste dagen zon en warmte en dan weer beginnen nadenken hoe koude aanvoelt. Want dat ga ik wel ervaren eenmaal thuis.
Ik kijk er nu echt hard naar uit, het kan niet snel genoeg gaan. Maar morgen nog eerst concertje van Deadmau5 meepikken en genieten! Commercial pilot vfr... ik besef het nog niet echt :D
Wednesday, August 31, 2011
Saturday, August 27, 2011
Hot Hotter Hottest...Mesa!
Het is misschien een beetje wreed om weer te praten over de warmte hier na een onbestaande zomer in België maar de afgelopen week en nu nog steeds eigenlijk is het hier echt overdreven heet geweest. Op zich klaag ik daar niet van maar gezien we hier niet meer mogen vliegen eenmaal de temperatuur boven de 43 graden Celcius is vind ik dat toch maar kut. Want in het begin vlieg je weinig omdat je anders te vroeg gereed zou zijn maar nu heb ik tussen 16 augustus en 24 augustus niet kunnen vliegen. En op twee dagen na lag dat aan het feit dat het hier te warm was. Het was om 9h al 35 graden op de meeste dagen en juist rond het moment dat ik zou moeten vliegen toen bereikte het die grens van 43 graden. En hier begint de temperatuur pas te zakken vanaf 18h als de zon eenmaal onder is. Ik heb dus veel uren op school doorgebracht zonder effectief te kunnen vliegen. Maar ik heb nu toch weer twee dagen kunnen vliegen door rond 10h te kunnen opstijgen wanneer het nog geen 43 graden is. In de lucht op grotere hoogte is het toch wat dragelijker van temperatuur.
Gisteren was het in de streek hier tot 47 graden C geworden. Op zo momenten denk je toch even aan de koude in belgenland en de regen. Maar ik ga er rap spijt van hebben als ik thuis ben denk ik.
Genoeg gezeverd over de hitte en dat ik niet heb kunnen vliegen. Want ik heb kunnen vliegen afgelopen twee dagen en na mijn vrij (nuja vrij...) weekend heb ik nog twee missies te vliegen op maandagmorgen (4h ruddertje trap doen! ). Normaal zou ik dinsdag mijn CPL check hebben maar door twee gedeeltelijk geslaagde checkrides van anderen zou het kunnen dat ik pas woensdag mijn check ga krijgen. Een extra dag om te studeren, te vliegen als ik maandag zou cancellen door technische problemen ofzo en nog een dag extra stressen. Want de laatste dagen begint de stress toch stilaan toe te nemen. Logisch gezien de belangrijkheid van de check en het feit dat de examinator George Mathuvis is. Hij is onze ex chief flightinstructeur, heeft een reputatie van in het Sabena tijdperk en in de belgische luchtmacht. Als er iemand is die kan vliegen van onze school dan is hij het wel! Hij is zeer streng (logisch) maar wel fair. En je leert immens veel van met hem te vliegen, ook al is het voor een check.
Hij is ook lid van de vliegclub van zwartberg en de kans is groot dat ik weer met hem zal moeten vliegen om uitgechecked te worden op een eenmotorig toestel voor ik daarmee zal mogen vliegen in de club. Kan ik ook proberen te profiteren van wat extra lessen van hem te krijgen door samen te vliegen met hem. :D
Als ik eenmaal die check gehaald heb dan is het wachten op ons ticket en kan ik EINDELIJK naar huis komen!!!! De laatste week begin ik er meer en meer naar uit te kijken. Ik zou men koffers nu al kunnen pakken eigenlijk :D Maar toch maar proberen aandacht te houden op de check.
Dus hou vrouwen en kinderen maar binnen, maak alles goed vast en blijf van straat af want binnen een week en half zet ik weer voet aan grond in Genk! En ze zullen het geweten hebben! :D
Gisteren was het in de streek hier tot 47 graden C geworden. Op zo momenten denk je toch even aan de koude in belgenland en de regen. Maar ik ga er rap spijt van hebben als ik thuis ben denk ik.
Genoeg gezeverd over de hitte en dat ik niet heb kunnen vliegen. Want ik heb kunnen vliegen afgelopen twee dagen en na mijn vrij (nuja vrij...) weekend heb ik nog twee missies te vliegen op maandagmorgen (4h ruddertje trap doen! ). Normaal zou ik dinsdag mijn CPL check hebben maar door twee gedeeltelijk geslaagde checkrides van anderen zou het kunnen dat ik pas woensdag mijn check ga krijgen. Een extra dag om te studeren, te vliegen als ik maandag zou cancellen door technische problemen ofzo en nog een dag extra stressen. Want de laatste dagen begint de stress toch stilaan toe te nemen. Logisch gezien de belangrijkheid van de check en het feit dat de examinator George Mathuvis is. Hij is onze ex chief flightinstructeur, heeft een reputatie van in het Sabena tijdperk en in de belgische luchtmacht. Als er iemand is die kan vliegen van onze school dan is hij het wel! Hij is zeer streng (logisch) maar wel fair. En je leert immens veel van met hem te vliegen, ook al is het voor een check.
Hij is ook lid van de vliegclub van zwartberg en de kans is groot dat ik weer met hem zal moeten vliegen om uitgechecked te worden op een eenmotorig toestel voor ik daarmee zal mogen vliegen in de club. Kan ik ook proberen te profiteren van wat extra lessen van hem te krijgen door samen te vliegen met hem. :D
Als ik eenmaal die check gehaald heb dan is het wachten op ons ticket en kan ik EINDELIJK naar huis komen!!!! De laatste week begin ik er meer en meer naar uit te kijken. Ik zou men koffers nu al kunnen pakken eigenlijk :D Maar toch maar proberen aandacht te houden op de check.
Dus hou vrouwen en kinderen maar binnen, maak alles goed vast en blijf van straat af want binnen een week en half zet ik weer voet aan grond in Genk! En ze zullen het geweten hebben! :D
Monday, August 15, 2011
The end is near...in the States at least :D
Ik lig hier voor de moment op de zetel, uit te rusten na weer twee missies gevlogen te hebben. Ik voel men benen bijna niet meer maar voor de rest alles nog wel goed. We vliegen nl. ook redelijk veel met maar 1 motor om te simuleren dat we een motorpanne hebben. En als je niet direct uw roer gebruikt met de pedalen dan lig je letterlijk binnen de 5 seconden ondersteboven. En geloof me, dat roer zo houden vergt serieus wat beenwerk. En dat voelde wel na 3h vliegen.
Ik heb ondertussen al twee simulatorsessies en 3 dubbele vluchten van 3h achter de rug. Morgen sta ik weer gepland voor een dubbele missie en na die missies heb ik nog maar drie vluchten te gaan tot mijn laatste examenvlucht hier in de States. Het gaat dus verschrikkelijk snel voor mij de laatste paar weken.
In die vluchten met de Twinstar heb ik voornamelijk gewerkt aan het leren vliegen met een tweemotorig toestel met de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns en dergelijke. Maar zoals ik al zei wordt er heel veel aandacht besteed aan het oefenen van motorpanne's. Je moet direct reageren op de juiste manier of je komt in een heel onaangename situatie terecht waar je misschien zelfs niet meer uitgeraakt. De meeste ongelukken met een tweemotorig toestel gebeuren door verkeerde of te trage reacties bij een motorpanne. Het is dus logisch dat we daar heel veel aandacht aan besteden. En daar horen buiten het belangrijkste deel, het vliegtuig onder controle houden, ook de gebruikelijke procedures bij om zo snel mogelijk die motor terug werkende te krijgen of om bepaalde dingen uit te voeren om zo weinig mogelijk weerstand te hebben van die motor door de propellerbladen in een bepaalde stand te zetten. En natuurlijk ook de systemen uitschakelen van die motor zoals de alternator, benzinepomp, magneto's, benzineselector,... en hierbij zien dat je dat voor de juiste motor doet natuurlijk. Want de verkeerde motor uitschakelen zou niet de eerste keer gebeuren.
We simuleren dit in alle verschillende mogelijke situaties zoals in cruise, bij het landen, opstijgen, bochten nemen,... om ons voor te bereiden als het effectief zou gebeuren in realiteit. Want zoiets gebeurt natuurlijk op het slechtst mogelijke moment, en dan moet je juist en snel reageren.
Verder doen we ook af en toe wat leukere dingen om minder leuke dingen te simuleren. Zoals bijvoorbeeld een motorbrand op 6500voet hoogte. Als je de procedures gedaan hebt om hem te doven en het lukt nog niet dan moet je nl. een emergency descent doen. Met andere woorden zo snel mogelijk naar beneden vliegen zonder je toestel te overbelasten om de vlammen te doven. In realiteit is dat met je vleugels draaien naar de grond toe zodat je eigenlijk bijna 90' op de horizon kijkt en dan in een cirkel naar beneden draaien voor een paar duizend voet tot het vuur zogezegd uit is en dan recuperen. Maar op zo moment daal je met 6 a 7000 voet per minuut, terwijl een normale daling rond de 500 voet per minuut is. En dan terug optrekken zonder te overbelasten aan 150 knopen, je voelt de G krachten wel die je dan trekt. Is een keertje iets anders. Hopelijk wel iets wat ik in realiteit nooit moet doen later.
Morgen heb ik weer twee vluchten achter elkaar, daar moet ik me weer op voorbereiden zo dadelijk, want een goede vlucht begint op de grond! En het is weer lichtjes anders zo instrumentprocedures doen in een ander vliegtuig. Gelukkig niet al te veel verschil.
En dan na die 5 vluchten en een hopelijk geslaagde CPL check kom ik weer terug naar het koude, natte bewolkte belgenland. Gelukkig zie ik er absoluut niet tegen op, ik ga blij zijn om weer wat koude te voelen al is het maar voor een half uur. En natuurlijk al die vrienden, familie en maten terug zien in het bijzijn van een lekker stuk limburgse vlaai en een Jupiler. Meer moet een mens toch niet hebben?
Ik heb ondertussen al twee simulatorsessies en 3 dubbele vluchten van 3h achter de rug. Morgen sta ik weer gepland voor een dubbele missie en na die missies heb ik nog maar drie vluchten te gaan tot mijn laatste examenvlucht hier in de States. Het gaat dus verschrikkelijk snel voor mij de laatste paar weken.
In die vluchten met de Twinstar heb ik voornamelijk gewerkt aan het leren vliegen met een tweemotorig toestel met de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns en dergelijke. Maar zoals ik al zei wordt er heel veel aandacht besteed aan het oefenen van motorpanne's. Je moet direct reageren op de juiste manier of je komt in een heel onaangename situatie terecht waar je misschien zelfs niet meer uitgeraakt. De meeste ongelukken met een tweemotorig toestel gebeuren door verkeerde of te trage reacties bij een motorpanne. Het is dus logisch dat we daar heel veel aandacht aan besteden. En daar horen buiten het belangrijkste deel, het vliegtuig onder controle houden, ook de gebruikelijke procedures bij om zo snel mogelijk die motor terug werkende te krijgen of om bepaalde dingen uit te voeren om zo weinig mogelijk weerstand te hebben van die motor door de propellerbladen in een bepaalde stand te zetten. En natuurlijk ook de systemen uitschakelen van die motor zoals de alternator, benzinepomp, magneto's, benzineselector,... en hierbij zien dat je dat voor de juiste motor doet natuurlijk. Want de verkeerde motor uitschakelen zou niet de eerste keer gebeuren.
We simuleren dit in alle verschillende mogelijke situaties zoals in cruise, bij het landen, opstijgen, bochten nemen,... om ons voor te bereiden als het effectief zou gebeuren in realiteit. Want zoiets gebeurt natuurlijk op het slechtst mogelijke moment, en dan moet je juist en snel reageren.
Verder doen we ook af en toe wat leukere dingen om minder leuke dingen te simuleren. Zoals bijvoorbeeld een motorbrand op 6500voet hoogte. Als je de procedures gedaan hebt om hem te doven en het lukt nog niet dan moet je nl. een emergency descent doen. Met andere woorden zo snel mogelijk naar beneden vliegen zonder je toestel te overbelasten om de vlammen te doven. In realiteit is dat met je vleugels draaien naar de grond toe zodat je eigenlijk bijna 90' op de horizon kijkt en dan in een cirkel naar beneden draaien voor een paar duizend voet tot het vuur zogezegd uit is en dan recuperen. Maar op zo moment daal je met 6 a 7000 voet per minuut, terwijl een normale daling rond de 500 voet per minuut is. En dan terug optrekken zonder te overbelasten aan 150 knopen, je voelt de G krachten wel die je dan trekt. Is een keertje iets anders. Hopelijk wel iets wat ik in realiteit nooit moet doen later.
Morgen heb ik weer twee vluchten achter elkaar, daar moet ik me weer op voorbereiden zo dadelijk, want een goede vlucht begint op de grond! En het is weer lichtjes anders zo instrumentprocedures doen in een ander vliegtuig. Gelukkig niet al te veel verschil.
En dan na die 5 vluchten en een hopelijk geslaagde CPL check kom ik weer terug naar het koude, natte bewolkte belgenland. Gelukkig zie ik er absoluut niet tegen op, ik ga blij zijn om weer wat koude te voelen al is het maar voor een half uur. En natuurlijk al die vrienden, familie en maten terug zien in het bijzijn van een lekker stuk limburgse vlaai en een Jupiler. Meer moet een mens toch niet hebben?
Tuesday, August 9, 2011
Twinstar baby!!!
Yep, je leest het goed. Ik ben eindelijk in de laatste fase van mijn training hier in de States geraakt. Gisteren had ik mijn final check op de DA40 met onze deputy chief flight instructor Roch. Na een nacht waar ik elk uur wel gezien heb denk ik kwam ik op school aan om 6h. Dankzij een redbull toch nog enigszins wakker. Ik was toch wel wat gestressed voor de vlucht ondanks het feit dat ik voor de eerste keer sinds lang me nog eens klaar voelde voor een check.
Het weer was niet echt super maar gelukkig niet al te turbulent en het was toch gesimuleerd instrument vliegen dus ik kon toch niet naar buiten kijken. De vlucht was in de ochtend dus dan was het nog relatief fris met 30' en rustige lucht. En er is dan ook nog niet zoveel verkeer in de lucht dus moet je niet teveel wachten om de approaches te doen.
Ik ga jullie het hele verslag van mijn vlucht besparen want op collega's na snapt toch niemand wat ik hier zeg. Ik had even schrik dat ik er niet volledig door ging zijn want mijn landingen waren niet echt super en ik had momenten dat ik best wel wat afweek van men hoogte omdat ik bezig was met mijn briefing of iets dergelijke. Maar het was nog binnen de limieten dus voor de check was het goed. Al was ik er zelf niet echt super tevreden over. Maar er blijven aan werken is de boodschap dus.
Na de vlucht moest ik na mijn debriefing bij Roch nog mijn hele trainingfolder nakijken en de totale uren en landingen per fase van mijn training tot nu optellen. Een heel werk want je moet zeker zijn dat alles ingevuld is op een correcte manier en je alles correct optelt. Als dit niet het geval is kan je in de problemen komen achteraf als je je licentie moet gaan halen op het bestuur der luchtvaart. En dat willen we niet natuurlijk! Maar alles was op een paar details na in orde, net als mijn logboek.
Met het slagen op deze check begin ik vandaag aan de laatste fase van mijn training hier: de DA42 Twinstar! Zoals ik al eerder zei in een van men vorige blogs is dit het tweemotorig toestel waar we ook onze CPL check op moeten doen. En het zijn maar 2 simulatorsessies en 11 vluchten voor die check, dus het moet snel en goed gaan! Maar nu heb ik wel een toestel met wat vermogen, als de twee motoren in werking zijn natuurlijk. Want we leren vooral hoe om te gaan met het falen van een van de motoren, en dan ben je 80% vermogen kwijt. En op 20% is het precies alsof je probeert een truck vooruit te trekken met een 2PKtje.
Ik heb vandaag al direct men eerste simulatorsessie, ik heb gisteren en vandaag dus al direct redelijk wat moeten werken na mijn check en het papierwerk erna. Geen rust voor ons hier na een check! Gelukkig vlieg ik normaal maar 1 vlucht per dag vanaf nu gezien mijn instructeur 4 studenten heeft. En heb ik terug mijn weekend van 2 dagen in het weekend. Maar dat is nog 4 dagen dus nog eerst wat werken!
We hebben ook vernomen, maar nog niet bevestigd, dat de examinator pas begin september naar hier komt dus ik zal pas terug in Belgie zijn als de kindjes weer naar school aan het gaan zijn! Nog een viertal weken dus ongeveer. Maar jullie zullen het snel vernemen als ik terug naar huis kom want ik kijk er naar uit! Na 7 maanden heb ik het hier wel wat gezien, al zal ik het weer, het zwembad, de vrijheid, de vrienden en zoveel meer toch wel wat gaan missen.
Maar in Belgie is er zoveel meer dat ik al zo lang heb moeten missen en dat zal ik met plezier terug zien!
Bon, ik ga eens stoppen, zo dadelijk eerste simsessie en onze goede Duitse vrienden die terug zijn eens gaan verwelkomen op school!
Het weer was niet echt super maar gelukkig niet al te turbulent en het was toch gesimuleerd instrument vliegen dus ik kon toch niet naar buiten kijken. De vlucht was in de ochtend dus dan was het nog relatief fris met 30' en rustige lucht. En er is dan ook nog niet zoveel verkeer in de lucht dus moet je niet teveel wachten om de approaches te doen.
Ik ga jullie het hele verslag van mijn vlucht besparen want op collega's na snapt toch niemand wat ik hier zeg. Ik had even schrik dat ik er niet volledig door ging zijn want mijn landingen waren niet echt super en ik had momenten dat ik best wel wat afweek van men hoogte omdat ik bezig was met mijn briefing of iets dergelijke. Maar het was nog binnen de limieten dus voor de check was het goed. Al was ik er zelf niet echt super tevreden over. Maar er blijven aan werken is de boodschap dus.
Na de vlucht moest ik na mijn debriefing bij Roch nog mijn hele trainingfolder nakijken en de totale uren en landingen per fase van mijn training tot nu optellen. Een heel werk want je moet zeker zijn dat alles ingevuld is op een correcte manier en je alles correct optelt. Als dit niet het geval is kan je in de problemen komen achteraf als je je licentie moet gaan halen op het bestuur der luchtvaart. En dat willen we niet natuurlijk! Maar alles was op een paar details na in orde, net als mijn logboek.
Met het slagen op deze check begin ik vandaag aan de laatste fase van mijn training hier: de DA42 Twinstar! Zoals ik al eerder zei in een van men vorige blogs is dit het tweemotorig toestel waar we ook onze CPL check op moeten doen. En het zijn maar 2 simulatorsessies en 11 vluchten voor die check, dus het moet snel en goed gaan! Maar nu heb ik wel een toestel met wat vermogen, als de twee motoren in werking zijn natuurlijk. Want we leren vooral hoe om te gaan met het falen van een van de motoren, en dan ben je 80% vermogen kwijt. En op 20% is het precies alsof je probeert een truck vooruit te trekken met een 2PKtje.
Ik heb vandaag al direct men eerste simulatorsessie, ik heb gisteren en vandaag dus al direct redelijk wat moeten werken na mijn check en het papierwerk erna. Geen rust voor ons hier na een check! Gelukkig vlieg ik normaal maar 1 vlucht per dag vanaf nu gezien mijn instructeur 4 studenten heeft. En heb ik terug mijn weekend van 2 dagen in het weekend. Maar dat is nog 4 dagen dus nog eerst wat werken!
We hebben ook vernomen, maar nog niet bevestigd, dat de examinator pas begin september naar hier komt dus ik zal pas terug in Belgie zijn als de kindjes weer naar school aan het gaan zijn! Nog een viertal weken dus ongeveer. Maar jullie zullen het snel vernemen als ik terug naar huis kom want ik kijk er naar uit! Na 7 maanden heb ik het hier wel wat gezien, al zal ik het weer, het zwembad, de vrijheid, de vrienden en zoveel meer toch wel wat gaan missen.
Maar in Belgie is er zoveel meer dat ik al zo lang heb moeten missen en dat zal ik met plezier terug zien!
Bon, ik ga eens stoppen, zo dadelijk eerste simsessie en onze goede Duitse vrienden die terug zijn eens gaan verwelkomen op school!
Monday, August 1, 2011
Final flights DA40...I hope :D
Vandaag heb ik alweer twee vluchten gedaan op de DA40. Na een tweetal weken bijna elke dag twee missies per dag te vliegen nader ik het einde voor mij op de DA40. Ik heb nog een drietal vluchten te gaan voor mijn laatste check eraan komt. Ik heb morgen ook voor de derde dag op rij een verschillende instructeur... ze willen ons op tijd klaar hebben voor de CPL check einde augustus ergens en dat doen ze zo dan maar. Morgen moet ik zelf wel maar 1 vlucht vliegen maar nog eentje backseaten bij Thibaut. Afhankelijk van of ik nog twee missies op een dag moet vliegen en of ik een extra missie moet vliegen heb ik einde deze week of begin volgende week mijn check, de laatste op de DA40.
Eenmaal die laatste hindernis overwonnen komt het serieuze werk eraan, de DA42 Twinstar. Dat is een tweemotorig toestel waar ik ook mijn CPL check ga moeten vliegen zowel hier als in België. Dat zijn ook maar een 15 tal missies en dan is het zover. Spannend natuurlijk want daar op slagen wil ook zeggen dat ik eindelijk weer het vliegtuig op mag richting Zaventem. Het is natuurlijk nog wel een maandje maar toch, ik kijk er naar uit.
Een klein nieuwtje was dat de nieuwe Boeing 747-800i jumbo jet hier een weekje heeft gestaan. Dat is de nieuwe grotere versie van de jumbo zoals velen hem wel kennen. Jammer genoeg een beetje ver van een plaats om hem mooi te fotograferen maar ik ben er toch bijna langs gevlogen. Een pracht van een zicht dat toestel en lekker groot. Wie weet zit ik ooit bovenaan in dat cockpitje ervan :p
Ik heb voor de rest amper iets gedaan buiten vliegen, studeren slapen en luieren op die zeldzame momenten dat ik eens tijd had. Nu en dan eens naar de bioscoop gaan, eens uiteten gaan of eens op stap gaan. Dat laatste was de eerste keer sinds vier maanden geloof ik. En dan nog wel als bob, wat ook best grappig is tussen al die dronkenlappen.
Ondertussen hebben er weer een aantal mensen van onze school of die onder ons programma vliegen hun CPL gehaald en die gaan dan ook weer naar huis een van de komende dagen. De volgende die vertrekken zijn wij dan! Ik heb veel mensen zien komen en gaan maar ik ga toch blij zijn als ik zelf eens mijn koffers kan pakken.
Niet veel nieuws verder, het is nog steeds lekker heet en hebben af en toe nog wel eens zandstormpje boven onze kop hangen. Maar dat kan niet altijd groot genoeg zijn om in het nieuws te komen he ;)
Eenmaal die laatste hindernis overwonnen komt het serieuze werk eraan, de DA42 Twinstar. Dat is een tweemotorig toestel waar ik ook mijn CPL check ga moeten vliegen zowel hier als in België. Dat zijn ook maar een 15 tal missies en dan is het zover. Spannend natuurlijk want daar op slagen wil ook zeggen dat ik eindelijk weer het vliegtuig op mag richting Zaventem. Het is natuurlijk nog wel een maandje maar toch, ik kijk er naar uit.
Een klein nieuwtje was dat de nieuwe Boeing 747-800i jumbo jet hier een weekje heeft gestaan. Dat is de nieuwe grotere versie van de jumbo zoals velen hem wel kennen. Jammer genoeg een beetje ver van een plaats om hem mooi te fotograferen maar ik ben er toch bijna langs gevlogen. Een pracht van een zicht dat toestel en lekker groot. Wie weet zit ik ooit bovenaan in dat cockpitje ervan :p
Ik heb voor de rest amper iets gedaan buiten vliegen, studeren slapen en luieren op die zeldzame momenten dat ik eens tijd had. Nu en dan eens naar de bioscoop gaan, eens uiteten gaan of eens op stap gaan. Dat laatste was de eerste keer sinds vier maanden geloof ik. En dan nog wel als bob, wat ook best grappig is tussen al die dronkenlappen.
Ondertussen hebben er weer een aantal mensen van onze school of die onder ons programma vliegen hun CPL gehaald en die gaan dan ook weer naar huis een van de komende dagen. De volgende die vertrekken zijn wij dan! Ik heb veel mensen zien komen en gaan maar ik ga toch blij zijn als ik zelf eens mijn koffers kan pakken.
Niet veel nieuws verder, het is nog steeds lekker heet en hebben af en toe nog wel eens zandstormpje boven onze kop hangen. Maar dat kan niet altijd groot genoeg zijn om in het nieuws te komen he ;)
Thursday, July 21, 2011
Still in the US of A, still being fried in a Diamond
Het is al weer een tijdje geleden maar ik heb morgen weer een belangrijke checkvlucht voor de boeg dus heb ik iets nodig om even men gedachten te verzetten. Het is de check waar ze kijken of we in staat zijn om holdings te kunnen vliegen. Dit zijn een soort ovale circuits die je moet vliegen als je moet wachten om te kunnen landen of om een oplossing te vinden voor een bepaald probleem zonder ander verkeer te moeten omzeilen en ver weg te vliegen van een luchthaven. Klinkt gemakkelijk zo cirkeltjes vliegen boven een punt maar zo simpel is het allemaal niet. Ik ga je de details besparen maar er zijn drie manieren om zo een holding in te gaan en dan zijn er nog eens twee speciale manieren. En dit moet je allemaal snel kunnen bepalen en tijdens dit vliegen blijvend rekening houden met de wind want die komt elke keer van een andere kant gezien je moet ronddraaien.
Daar heb ik dus morgen een checkride van, en dit met onze chief flight instructor. Maar dat is in dit geval misschien wel een voordeel want hij zoekt niet de speciallekes eruit om je proberen te kloten om het cru te zeggen. Er zijn er die dat wel proberen te doen, of toch proberen. Nadeel is dat je niet zoveel kan doen op de grond om je er op voor te bereiden. Oefeningen maken, briefing nakijken, systemen nazien van het vliegtuig en dat is het bijna zowat. De rest heb je allemaal geleerd in de lucht met je instructeur.
Het is vandaag ook de Belgische nationale feestdag maar eerlijk gezegd is dat niet zo speciaal. We hebben al voor de 2e keer op rij geen regering, er is weer opschudding tussen vlamingen en walen maar er is 1 ding dat altijd gebeurt op die dag: Drash national! De regen ontbreekt zelden op 21 juli. Hier zouden we een keertje blij zijn met wat regen eerlijk gezegd. Sinds een week is het weer boven de 40 graden elke dag en weer lekker vochtig met onweerswolken rondom de vallei die nooit tot hier komen. Vorige week was het iets frisser rond de 39 graden maar toen was het ook droog, dat maakte het een pak dragelijker. Nuja, ik klaag er al lang niet meer over. Ik ben het een beetje gewoon geworden.
Sinds mijn laatste bericht is er het een en ander gebeurd. We zijn twee weken op rij naar Winslow geweest. Op zich is er niets aan dat dorpje waarvoor je naar daar zou gaan. Het is maar een scheet groot, het is in een vervallen staat, al proberen ze het wat op te knappen, en het ligt in de midden van de woestijn op drie uur rijden van Mesa. Maar mijn goede kamergenoot Ivo heeft op internet gevonden dat Winslow iets heeft wat ideaal is voor mensen die graag klimmen: een canyon met rivier waar je naar hartelust kan klimmen op rotsen opzij tot 15 a 20m hoog. Val je naar beneden val je in het water, geraak je boven dan spring je gewoon terug in het water en zoek je een volgende klimplek. Als je zot bent van klimmen zoals Ivo dan doe je het verticaal muurklimmen in vrije natuur, ben je niet zo zot klauter je gewoon ook op minder steile plekjes naar boven en spring je in het water. Heerlijk om te doen, en de plek waar heel Winslow zit op een warme dag. Zeker de moeite waard voor 3h te rijden. Ook als je onderweg een stukje hebt waar het maar 60' F (16'C)is ipv de gebruikelijke 110'F(43'C) hier in Mesa.
We hebben het een weekend gedaan voor de eerste keer en zijn toen ook blijven slapen daar in een motel voor slechts 37 dollar voor een nacht. Geen geld dus. Het weekend erna zijn we terug gegaan naar daar maar deze keer was Nelson zijn lief terug in Mesa met haar twee vriendinnen en dus zijn we met twee auto's terug gegaan. Wat deed het deugd om nog eens een paar dagen op te trekken met vlamingen, en meer bepaald vrouwelijke vlamingen! Meestal is het engels of frans dat er gesproken word onder de SFAers. Niet dat dat erg is maar ne keer vlaams spreken was wat ontspannender. Al is optrekken met de Nederlandse collega's van de NLS en KLS ook wel best leuk. En dat is er opvallend meer gebeurd de laatste week en een half. Gezellig toch!
Voor die vlaamse meisjes terug vertrokken is er hier nog een soort afscheidsfeestje geweest, supergezellig en leuk. Wij vinden het jammer dat ze weg zijn en zij vinden het jammer dat ze weg zijn moeten gaan. Maar duty calls, niet enkel voor ons maar ook voor hun in Belgie. Alweer een feestje dat we moeten doen als we terug zijn, dat wel. Het gaat druk worden als ik terug ben tussen het vliegen door. Veel te veel mensen waar ik een pintje mee moet gaan drinken...al heb ik wel wat schade in te halen. Bier is hier niet echt zo goed als thuis. Gelukkig zijn er nog die superouders die af en toe een pakketje opsturen van thuis.
Voor de rest zijn er nog wel wat dingen gebeurd, ik rij ondertussen voorlopig rond met de auto van Thomas om hem te verkopen tegen dat ik vertrek hier. Dus geen voetganger meer en direct met een van de dikste bakken van de Springs nu dus. Die andere dikke bak is toevallig ook van ons appartement. Toen ze nieuw waren hebben ze samen een kleine 130 000dollar gekost. En daar rijden wij hier nu mee rond hier...only in America!
Ik heb sinds gisteren ook een nieuwe instructeur voor de derde keer op de DA40. Mijn vorige is verhuisd naar de DA42 omdat er een instructeur gaat stoppen. Hopelijk heb ik hem wel weer terug op de DA42 binnenkort.
Niet veel nieuws te vertellen voor de rest vanuit Mesa...nog altijd heet, saai met momenten maar dan ook weer gezellig op andere momenten als je op stap gaat met collega's van de NLS en KLS. Ik ben voor de eerste keer in drie maanden nog eens in Scottsdale geraakt om uit te gaan. En het was voor de verandering ook nog eens plezant ook! Zeker als je de enige nuchtere bent tussen een hoop zatte mensen. Altijd plezier en grappige toestanden gegarandeerd!
Oh ja, ik heb mijn nachtsolo ook gedaan ondertussen, twee keer zelfs gezien ik de eerste keer net niet lang genoeg gevlogen had door men eigen stomme fout door de hobbs verkeerd te lezen. Nuja, wel gezellig geweest. Lekker zacht in het midden van de nacht...
Winslow...heerlijk om zwemmen, klimmen en ravotten zoals ne kleine!
Diamond 40 N997CA, het meest gevlogen toestel voor mij hier van de DA40 vloot, vlak voor mijn nachtsolo.
Mesa by Night...
Even wat verfrissing onderweg van Winslow...genieten gewoon!
Daar heb ik dus morgen een checkride van, en dit met onze chief flight instructor. Maar dat is in dit geval misschien wel een voordeel want hij zoekt niet de speciallekes eruit om je proberen te kloten om het cru te zeggen. Er zijn er die dat wel proberen te doen, of toch proberen. Nadeel is dat je niet zoveel kan doen op de grond om je er op voor te bereiden. Oefeningen maken, briefing nakijken, systemen nazien van het vliegtuig en dat is het bijna zowat. De rest heb je allemaal geleerd in de lucht met je instructeur.
Het is vandaag ook de Belgische nationale feestdag maar eerlijk gezegd is dat niet zo speciaal. We hebben al voor de 2e keer op rij geen regering, er is weer opschudding tussen vlamingen en walen maar er is 1 ding dat altijd gebeurt op die dag: Drash national! De regen ontbreekt zelden op 21 juli. Hier zouden we een keertje blij zijn met wat regen eerlijk gezegd. Sinds een week is het weer boven de 40 graden elke dag en weer lekker vochtig met onweerswolken rondom de vallei die nooit tot hier komen. Vorige week was het iets frisser rond de 39 graden maar toen was het ook droog, dat maakte het een pak dragelijker. Nuja, ik klaag er al lang niet meer over. Ik ben het een beetje gewoon geworden.
Sinds mijn laatste bericht is er het een en ander gebeurd. We zijn twee weken op rij naar Winslow geweest. Op zich is er niets aan dat dorpje waarvoor je naar daar zou gaan. Het is maar een scheet groot, het is in een vervallen staat, al proberen ze het wat op te knappen, en het ligt in de midden van de woestijn op drie uur rijden van Mesa. Maar mijn goede kamergenoot Ivo heeft op internet gevonden dat Winslow iets heeft wat ideaal is voor mensen die graag klimmen: een canyon met rivier waar je naar hartelust kan klimmen op rotsen opzij tot 15 a 20m hoog. Val je naar beneden val je in het water, geraak je boven dan spring je gewoon terug in het water en zoek je een volgende klimplek. Als je zot bent van klimmen zoals Ivo dan doe je het verticaal muurklimmen in vrije natuur, ben je niet zo zot klauter je gewoon ook op minder steile plekjes naar boven en spring je in het water. Heerlijk om te doen, en de plek waar heel Winslow zit op een warme dag. Zeker de moeite waard voor 3h te rijden. Ook als je onderweg een stukje hebt waar het maar 60' F (16'C)is ipv de gebruikelijke 110'F(43'C) hier in Mesa.
We hebben het een weekend gedaan voor de eerste keer en zijn toen ook blijven slapen daar in een motel voor slechts 37 dollar voor een nacht. Geen geld dus. Het weekend erna zijn we terug gegaan naar daar maar deze keer was Nelson zijn lief terug in Mesa met haar twee vriendinnen en dus zijn we met twee auto's terug gegaan. Wat deed het deugd om nog eens een paar dagen op te trekken met vlamingen, en meer bepaald vrouwelijke vlamingen! Meestal is het engels of frans dat er gesproken word onder de SFAers. Niet dat dat erg is maar ne keer vlaams spreken was wat ontspannender. Al is optrekken met de Nederlandse collega's van de NLS en KLS ook wel best leuk. En dat is er opvallend meer gebeurd de laatste week en een half. Gezellig toch!
Voor die vlaamse meisjes terug vertrokken is er hier nog een soort afscheidsfeestje geweest, supergezellig en leuk. Wij vinden het jammer dat ze weg zijn en zij vinden het jammer dat ze weg zijn moeten gaan. Maar duty calls, niet enkel voor ons maar ook voor hun in Belgie. Alweer een feestje dat we moeten doen als we terug zijn, dat wel. Het gaat druk worden als ik terug ben tussen het vliegen door. Veel te veel mensen waar ik een pintje mee moet gaan drinken...al heb ik wel wat schade in te halen. Bier is hier niet echt zo goed als thuis. Gelukkig zijn er nog die superouders die af en toe een pakketje opsturen van thuis.
Voor de rest zijn er nog wel wat dingen gebeurd, ik rij ondertussen voorlopig rond met de auto van Thomas om hem te verkopen tegen dat ik vertrek hier. Dus geen voetganger meer en direct met een van de dikste bakken van de Springs nu dus. Die andere dikke bak is toevallig ook van ons appartement. Toen ze nieuw waren hebben ze samen een kleine 130 000dollar gekost. En daar rijden wij hier nu mee rond hier...only in America!
Ik heb sinds gisteren ook een nieuwe instructeur voor de derde keer op de DA40. Mijn vorige is verhuisd naar de DA42 omdat er een instructeur gaat stoppen. Hopelijk heb ik hem wel weer terug op de DA42 binnenkort.
Niet veel nieuws te vertellen voor de rest vanuit Mesa...nog altijd heet, saai met momenten maar dan ook weer gezellig op andere momenten als je op stap gaat met collega's van de NLS en KLS. Ik ben voor de eerste keer in drie maanden nog eens in Scottsdale geraakt om uit te gaan. En het was voor de verandering ook nog eens plezant ook! Zeker als je de enige nuchtere bent tussen een hoop zatte mensen. Altijd plezier en grappige toestanden gegarandeerd!
Oh ja, ik heb mijn nachtsolo ook gedaan ondertussen, twee keer zelfs gezien ik de eerste keer net niet lang genoeg gevlogen had door men eigen stomme fout door de hobbs verkeerd te lezen. Nuja, wel gezellig geweest. Lekker zacht in het midden van de nacht...
Winslow...heerlijk om zwemmen, klimmen en ravotten zoals ne kleine!
Diamond 40 N997CA, het meest gevlogen toestel voor mij hier van de DA40 vloot, vlak voor mijn nachtsolo.
Even wat verfrissing onderweg van Winslow...genieten gewoon!
Nog een fotootje van de HABOOB die in het nieuws is geweest. We moesten gewoon even de ramptoerist uithangen.
Wednesday, July 6, 2011
Anotherone bites the dust! Klein zandstormpje...
Gisteren zijn we weer maar eens in het nieuws gekomen, en niet alleen hier maar blijkbaar ook in verschillende landen in Europa en waarschijnlijk over de hele wereld wel eventjes.
Er is namelijk een zandstorm getrokken over het Phoenix gebied hier in Arizona. Deze was de eerste van het seizoen en al direct een heel grote. Sommige spreken over de grootste in tientallen jaren, anderen zeggen dan weer dat er een tijdje terug nog wel een iets grotere was. Nuja, het was wel best groot en redelijk indrukwekkend om op je te zien afkomen. Het begon met een melding ervan op de ATIS, de permanente radiouitzending hier met info over het weer van het moment. En een tijdje later kreeg ook Mike van dispatch een telefoontje met deze melding.
We zijn dan met ons vier die op dispatch waren buiten gaan kijken en je zag in de verte het wel stilletjes aan naderen. Maar hoe dichter het kwam hoe sneller het naderde want dat ding had best wel een grote snelheid. We zijn op de ramp gaan staan en daar heb ik het ook gefilmd voor een klein stukje en foto's gemaakt. De mannen van onderhoud zijn plots ook naar buiten gekomen om de gustlocks te zetten op de vliegtuigen en om na te kijken of ze wel voldoende vastgemaakt waren. Want in zo een storm kunnen er snelheden tot 50 knopen zijn en normaal kunnen de flightcontrols vrij bewegen door de wind. Maar met die windsnelheden is dat gewoon vragen om schade.
Toen het ding zo goed als bij ons was ging het plots supersnel want we zijn zelfs nog gelopen naar de deur en op een paar seconden tijd was het van normaal licht naar pikdonker! Blijkbaar is de grote luchthaven van Phoenix ook een tijdje gesloten geweest wat me redelijk normaal leek. Want vliegtuigmotoren kunnen niet zo goed tegen zoveel stof. En zichtbaarheid nul is ook niet aan te raden, al is het wel mogelijk om zo te landen. Maar taxien naar de gate en de mensen die aan het vliegtuig dingen moeten doen erna naar buiten sturen in zo een weer is ook niet echt slim.
Er is namelijk een zandstorm getrokken over het Phoenix gebied hier in Arizona. Deze was de eerste van het seizoen en al direct een heel grote. Sommige spreken over de grootste in tientallen jaren, anderen zeggen dan weer dat er een tijdje terug nog wel een iets grotere was. Nuja, het was wel best groot en redelijk indrukwekkend om op je te zien afkomen. Het begon met een melding ervan op de ATIS, de permanente radiouitzending hier met info over het weer van het moment. En een tijdje later kreeg ook Mike van dispatch een telefoontje met deze melding.
We zijn dan met ons vier die op dispatch waren buiten gaan kijken en je zag in de verte het wel stilletjes aan naderen. Maar hoe dichter het kwam hoe sneller het naderde want dat ding had best wel een grote snelheid. We zijn op de ramp gaan staan en daar heb ik het ook gefilmd voor een klein stukje en foto's gemaakt. De mannen van onderhoud zijn plots ook naar buiten gekomen om de gustlocks te zetten op de vliegtuigen en om na te kijken of ze wel voldoende vastgemaakt waren. Want in zo een storm kunnen er snelheden tot 50 knopen zijn en normaal kunnen de flightcontrols vrij bewegen door de wind. Maar met die windsnelheden is dat gewoon vragen om schade.
Toen het ding zo goed als bij ons was ging het plots supersnel want we zijn zelfs nog gelopen naar de deur en op een paar seconden tijd was het van normaal licht naar pikdonker! Blijkbaar is de grote luchthaven van Phoenix ook een tijdje gesloten geweest wat me redelijk normaal leek. Want vliegtuigmotoren kunnen niet zo goed tegen zoveel stof. En zichtbaarheid nul is ook niet aan te raden, al is het wel mogelijk om zo te landen. Maar taxien naar de gate en de mensen die aan het vliegtuig dingen moeten doen erna naar buiten sturen in zo een weer is ook niet echt slim.
Wednesday, June 29, 2011
IFR phase...its starting to go fast now...
Zo, het is alweer eventjes geleden dat ik hier nog iets heb opgezet maar de IFR fase is nu eenmaal een drukke fase. Als je niet vliegt moet je studeren en als je niet studeert moet je ontspannen met wat 'limonade en wat collega's'.
Ik heb vandaag mijn eerste check gehaald in deze fase. Het is wel in twee keer moeten gebeuren want mijn eerste poging van maandag is misgelopen op een bepaald onderdeel. Maar met wat hulp van anderen, studeren en een extra missie in de simulator loopt dat onderdeel nu wel vlotjes zoals het zou moeten.
Deze check was de basic instruments check en bovenop de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns enzo kwamen er ook nog basis intercepties bij. Dit was het probleem dus op de eerste poging. Maar dat is nu van de baan normaal gezien. Ik zal moeten blijven oefenen en werken aan dat maar het gaat al tien keer vlotter dan op mijn eerste check.
De check vandaag was niet super maar binnen de limieten en met wat werkpunten naar de volgende checks toe. Maar die zijn er altijd en we streven altijd naar die onmogelijke perfectie om onszelf elke vlucht te verbeteren. En dat zal ook wel lukken na verloop van tijd.
Ik heb nu missie 63 gedaan vandaag als check. Nog tot en met missie 90 te gaan op de DA40 en dan nog 15 missies op de DA42 alvorens de VFR CPL check te krijgen normaal gezien. Als die goed is dan mag ik weer naar huis. Maar dat zijn dus nog wel wat missies te gaan, ik zie mezelf nog niet naar huis komen voor eind augustus, eind september. België kan dus nog de zomer met een gerust hart doorstaan.
De volgende missies zijn nachtvluchten en er is ook een nachtsolo bij. Dat zal dan ook direct men eerste en laatste solo zijn op de DA40. En ook mijn laatste solovlucht in mijn SFA carriere. Genieten ervan dus maar! Want nachtvliegen is een ervaring op zich en zeker solo de moeite waard. Nachtvliegen op zich gaan we nog wel meer doen denk ik want binnen een week of twee gaat het gewoon te warm zijn om te vliegen tussen 12h en 19h en moeten we wel snachts vliegen of heel vroeg smorgens. Altijd mooi meegenomen en het is toch onder een soort lampenkap die op je kop staat. Dit is omdat je enkel moet vliegen op instrumenten en instrumentcondities simuleert. Want later zal je vaker door slecht weer moeten vliegen zonder iets te zien tot vlak voor landing.
En snachts is het ook veel minder turbulent om te vliegen, maakt het net wat gemakkelijker. De warmte is wel beter maar toch nog altijd genoeg. Het is hier nu al nooit kouder dan 27 graden tijdens de nacht en binnenkort zal zelfs 30 graden of meer de minimumtemperatuur worden.
En dan durven ze thuis klagen als het een keertje 36 graden is voor 1 dag. Wel toegeven, met de vochtigheid van thuis is het een pak erger dan hier, maar het blijft toch verschrikkelijk warm om te vliegen en met je uniform naar buiten te gaan hoor. Gelukkig is er airco in de appartementen. Enkel in de vliegtuigen zou dat nog mogen maar dat zou een beetje met teveel vermogen gaan lopen denk ik. En ze gaan toch waarschijnlijk stuk om de haverklap. Studenten hebben de neiging om vliegtuigen af te breken blijkbaar...
Er is er ook weer eentje van de baan geschoven vandaag. En deze keer was het een toestel van onze school. Een Nederlandse student die solo vloog heeft te hard op zen remmen gestampt na een snelle landing en is om zijn as gesponnen en langs de landingsbaan beland. Zo zie je maar dat je altijd voorzichtig moet zijn en moet weten waarmee je bezig bent. Altijd alert zijn en voorbereid op wat er mis kan lopen!
Volgend weekend is een extra lang weekend voor mij, het is nl. 4 juli maandag en dat is hier DE feestdag bij uitstek: Independence Day! De Amerikanen en de Amerikazotten worden dan helemaal zot en feesten vollebak en schieten nog weer vuurwerk af per inwoner dan de gemiddelde Nederlander met oudejaarsavond per gezin. De vandriver heeft zelfs al gezegd dat je beter gewoon kan thuisblijven langs het zwembad met een biertje want de mensen worden zot en de meeste ongevallen, doden en zotte dingen gebeuren in die periode. Leuk toch :D
We zullen wel zien waar ik beland want ik heb geen auto meer, anderen moeten in het weekend zelf wel nog vliegen of hebben een check vlak erna. En Thomas vertrekt vrijdagmorgen naar Portugal voor de volgende fase van zijn training. Dus na Yves weer een goede maat die vertrekt hier. Gelukkig zijn er nog mijn klasgenoten en is er weer een nieuwe groep aangekomen van de volgende klas. En ik ken hier wel redelijk veel volk ondertussen. Dus vervelen zal ik me in ieder geval niet.
Tot de volgende blog en stop ne keer met wenen als het thuis warmer is dan 25 graden aub...mijn facebook is niet waterdicht ;)
Ik heb vandaag mijn eerste check gehaald in deze fase. Het is wel in twee keer moeten gebeuren want mijn eerste poging van maandag is misgelopen op een bepaald onderdeel. Maar met wat hulp van anderen, studeren en een extra missie in de simulator loopt dat onderdeel nu wel vlotjes zoals het zou moeten.
Deze check was de basic instruments check en bovenop de gebruikelijke oefeningen zoals stalls, slow flight, steep turns enzo kwamen er ook nog basis intercepties bij. Dit was het probleem dus op de eerste poging. Maar dat is nu van de baan normaal gezien. Ik zal moeten blijven oefenen en werken aan dat maar het gaat al tien keer vlotter dan op mijn eerste check.
De check vandaag was niet super maar binnen de limieten en met wat werkpunten naar de volgende checks toe. Maar die zijn er altijd en we streven altijd naar die onmogelijke perfectie om onszelf elke vlucht te verbeteren. En dat zal ook wel lukken na verloop van tijd.
Ik heb nu missie 63 gedaan vandaag als check. Nog tot en met missie 90 te gaan op de DA40 en dan nog 15 missies op de DA42 alvorens de VFR CPL check te krijgen normaal gezien. Als die goed is dan mag ik weer naar huis. Maar dat zijn dus nog wel wat missies te gaan, ik zie mezelf nog niet naar huis komen voor eind augustus, eind september. België kan dus nog de zomer met een gerust hart doorstaan.
De volgende missies zijn nachtvluchten en er is ook een nachtsolo bij. Dat zal dan ook direct men eerste en laatste solo zijn op de DA40. En ook mijn laatste solovlucht in mijn SFA carriere. Genieten ervan dus maar! Want nachtvliegen is een ervaring op zich en zeker solo de moeite waard. Nachtvliegen op zich gaan we nog wel meer doen denk ik want binnen een week of twee gaat het gewoon te warm zijn om te vliegen tussen 12h en 19h en moeten we wel snachts vliegen of heel vroeg smorgens. Altijd mooi meegenomen en het is toch onder een soort lampenkap die op je kop staat. Dit is omdat je enkel moet vliegen op instrumenten en instrumentcondities simuleert. Want later zal je vaker door slecht weer moeten vliegen zonder iets te zien tot vlak voor landing.
En snachts is het ook veel minder turbulent om te vliegen, maakt het net wat gemakkelijker. De warmte is wel beter maar toch nog altijd genoeg. Het is hier nu al nooit kouder dan 27 graden tijdens de nacht en binnenkort zal zelfs 30 graden of meer de minimumtemperatuur worden.
En dan durven ze thuis klagen als het een keertje 36 graden is voor 1 dag. Wel toegeven, met de vochtigheid van thuis is het een pak erger dan hier, maar het blijft toch verschrikkelijk warm om te vliegen en met je uniform naar buiten te gaan hoor. Gelukkig is er airco in de appartementen. Enkel in de vliegtuigen zou dat nog mogen maar dat zou een beetje met teveel vermogen gaan lopen denk ik. En ze gaan toch waarschijnlijk stuk om de haverklap. Studenten hebben de neiging om vliegtuigen af te breken blijkbaar...
Er is er ook weer eentje van de baan geschoven vandaag. En deze keer was het een toestel van onze school. Een Nederlandse student die solo vloog heeft te hard op zen remmen gestampt na een snelle landing en is om zijn as gesponnen en langs de landingsbaan beland. Zo zie je maar dat je altijd voorzichtig moet zijn en moet weten waarmee je bezig bent. Altijd alert zijn en voorbereid op wat er mis kan lopen!
Volgend weekend is een extra lang weekend voor mij, het is nl. 4 juli maandag en dat is hier DE feestdag bij uitstek: Independence Day! De Amerikanen en de Amerikazotten worden dan helemaal zot en feesten vollebak en schieten nog weer vuurwerk af per inwoner dan de gemiddelde Nederlander met oudejaarsavond per gezin. De vandriver heeft zelfs al gezegd dat je beter gewoon kan thuisblijven langs het zwembad met een biertje want de mensen worden zot en de meeste ongevallen, doden en zotte dingen gebeuren in die periode. Leuk toch :D
We zullen wel zien waar ik beland want ik heb geen auto meer, anderen moeten in het weekend zelf wel nog vliegen of hebben een check vlak erna. En Thomas vertrekt vrijdagmorgen naar Portugal voor de volgende fase van zijn training. Dus na Yves weer een goede maat die vertrekt hier. Gelukkig zijn er nog mijn klasgenoten en is er weer een nieuwe groep aangekomen van de volgende klas. En ik ken hier wel redelijk veel volk ondertussen. Dus vervelen zal ik me in ieder geval niet.
Tot de volgende blog en stop ne keer met wenen als het thuis warmer is dan 25 graden aub...mijn facebook is niet waterdicht ;)
Wednesday, June 15, 2011
Mesa,Sedona,Jerome, Prescott, Wickenburg, Mesa
Afgelopen weekend had ik eens wat tijd om erop uit te trekken. Want altijd met school bezig zijn, altijd samenzijn met anderen, dan heb je al eens behoefte aan wat tijd voor jezelf om wat te ontspannen en de batterijen weer op te laden om de IFR fase deftig aan te vatten. Normaal was het zaterdag geweest maar door de planning die briefing inplande op onze vrije dag heb ik het moeten uitstellen tot de zondag. Een extra dag de auto huren en wat extra geld uitgeven dus maar ik moest en zou weg gaan!
Zondagmorgen, 9h ben ik dus vertrokken met mijn rental Ford Fusion met de crappy gearbox. Gelukkig was de stereo wel dik in orde dus dat maakte al veel goed. Het was een tweetal uurtjes rijden tot Sedona maar hier is dat een peulenschil. Dat gaat weer wennen worden thuis, de files die je hier amper hebt.
In Sedona is het vooral genieten van het uitzicht en als je met wat meer bent kan je gaan wandelen. Maar omdat ik maar alleen was heb ik dat niet gedaan. Door de hitte en niet zo stabiele ondergrond kan je snel iets voorhebben en dan ben je liever niet alleen. Want GSM dekking is niet altijd vanzelfsprekend.
Na enkele stopbeurten om te genieten van het uitzicht en een kleine klimbeurt naar een kerkje in de rotsten ben ik naar de luchthaven van Sedona geweest. Jammer genoeg ben ik er nog niet geraakt met het vliegtuig maar dat hoop ik wel nog te doen voor ik hier weg ben. Het zicht is indrukwekkend en ideaal om even tot rust te komen en te genieten van de natuur hier. Zo dingen zie je niet snel in Europa.
Na Sedona ben ik via Cottonwood op gevoel wat verder beginnen te rijden en ben ik zo in Jerome terecht gekomen. Dat is een klein dorpje op de zijkant van een berg en het was vroeger een mijnwerkersdorpje. Begin jaren 1900 was er hier nl. een mijn in de berg en zo is dit dorpje ontstaan. Er was blijkbaar iets te doen in het dorpje maar door gebrek aan parkeerplek in de buurt en het gebrek aan zin om te ver te wandelen in 38'C ben ik gestopt bij een Ghost Town waar ik bij toeval op uitkwam.
Dit was een mijn die verlaten is maar waar een aantal mensen een soort attractie van hadden gemaakt om het zo authentiek mogelijk te laten als trekpleister met een grote verzameling oude voertuigen en wat oude huisjes zoals ze vroeger waren in de tijd dat de mijn nog open was. Je kon er zelfs zelf wat goud zeven uit zand zoals hier mensen het nog doen voor van te leven.
Na dit bezoek ben ik via een van de prachtigste wegen die ik hier al ben tegengekomen voor ongeveer 90mijl door de bergen en bossen verder gereden naar Wickenburg via Prescott. Het was de hele tijd bergop en bergaf en geen recht stuk langer dan 30m. De hele tijd bochten naar links en rechts. Echt heerlijk om te doen en prachtig om te zien.
Dat de temperaturen daar ook tot 23 graden waren soms was mooi meegenomen, even wat afkoeling voor mij want in Mesa is het altijd rond de 40 graden tegenwoordig. De airco af, raampjes open en wat chille muziek op dus en gewoonweg genieten. Jammer dat ik geen cabrio had deze keer want dan was het nog mooier om te doen daar.
Na een stop voor te eten in Prescott ben ik doorgereden naar Wickenburg en dan terug naar Mesa. Onderweg naar Wickenburg stel je je soms toch de vraag waar de logica zit van de snelheidsbeperkingen hier in de States. Op een baan van 3 of meer rijvakken in elke richting mag je soms maar 45Mph rijden terwijl je op een baan van 2 rijvakken zonder middenberm dan weer 65Mph mag rijden. Maar mij hoor je niet klagen, het is leuk om zo te rijden :p
Alleen die lange weg met om de km een stoplicht dat precies altijd op rood sprong voor mij tussen Wickenburg en Phoenix was er teveel aan.
Maar 600 mijl (965km) rijden op een tweetal dagen voor het plezier doe je thuis niet rap. Hier is dat niet meer dan normaal eigenlijk. Dat ga ik toch missen thuis. Want thuis betaal je je blauw aan tol en naft om nog maar te zwijgen van file's, slechte wegen en dergelijke.
Zondagmorgen, 9h ben ik dus vertrokken met mijn rental Ford Fusion met de crappy gearbox. Gelukkig was de stereo wel dik in orde dus dat maakte al veel goed. Het was een tweetal uurtjes rijden tot Sedona maar hier is dat een peulenschil. Dat gaat weer wennen worden thuis, de files die je hier amper hebt.
In Sedona is het vooral genieten van het uitzicht en als je met wat meer bent kan je gaan wandelen. Maar omdat ik maar alleen was heb ik dat niet gedaan. Door de hitte en niet zo stabiele ondergrond kan je snel iets voorhebben en dan ben je liever niet alleen. Want GSM dekking is niet altijd vanzelfsprekend.
Na enkele stopbeurten om te genieten van het uitzicht en een kleine klimbeurt naar een kerkje in de rotsten ben ik naar de luchthaven van Sedona geweest. Jammer genoeg ben ik er nog niet geraakt met het vliegtuig maar dat hoop ik wel nog te doen voor ik hier weg ben. Het zicht is indrukwekkend en ideaal om even tot rust te komen en te genieten van de natuur hier. Zo dingen zie je niet snel in Europa.
Na Sedona ben ik via Cottonwood op gevoel wat verder beginnen te rijden en ben ik zo in Jerome terecht gekomen. Dat is een klein dorpje op de zijkant van een berg en het was vroeger een mijnwerkersdorpje. Begin jaren 1900 was er hier nl. een mijn in de berg en zo is dit dorpje ontstaan. Er was blijkbaar iets te doen in het dorpje maar door gebrek aan parkeerplek in de buurt en het gebrek aan zin om te ver te wandelen in 38'C ben ik gestopt bij een Ghost Town waar ik bij toeval op uitkwam.
Dit was een mijn die verlaten is maar waar een aantal mensen een soort attractie van hadden gemaakt om het zo authentiek mogelijk te laten als trekpleister met een grote verzameling oude voertuigen en wat oude huisjes zoals ze vroeger waren in de tijd dat de mijn nog open was. Je kon er zelfs zelf wat goud zeven uit zand zoals hier mensen het nog doen voor van te leven.
Na dit bezoek ben ik via een van de prachtigste wegen die ik hier al ben tegengekomen voor ongeveer 90mijl door de bergen en bossen verder gereden naar Wickenburg via Prescott. Het was de hele tijd bergop en bergaf en geen recht stuk langer dan 30m. De hele tijd bochten naar links en rechts. Echt heerlijk om te doen en prachtig om te zien.
Dat de temperaturen daar ook tot 23 graden waren soms was mooi meegenomen, even wat afkoeling voor mij want in Mesa is het altijd rond de 40 graden tegenwoordig. De airco af, raampjes open en wat chille muziek op dus en gewoonweg genieten. Jammer dat ik geen cabrio had deze keer want dan was het nog mooier om te doen daar.
Na een stop voor te eten in Prescott ben ik doorgereden naar Wickenburg en dan terug naar Mesa. Onderweg naar Wickenburg stel je je soms toch de vraag waar de logica zit van de snelheidsbeperkingen hier in de States. Op een baan van 3 of meer rijvakken in elke richting mag je soms maar 45Mph rijden terwijl je op een baan van 2 rijvakken zonder middenberm dan weer 65Mph mag rijden. Maar mij hoor je niet klagen, het is leuk om zo te rijden :p
Alleen die lange weg met om de km een stoplicht dat precies altijd op rood sprong voor mij tussen Wickenburg en Phoenix was er teveel aan.
Maar 600 mijl (965km) rijden op een tweetal dagen voor het plezier doe je thuis niet rap. Hier is dat niet meer dan normaal eigenlijk. Dat ga ik toch missen thuis. Want thuis betaal je je blauw aan tol en naft om nog maar te zwijgen van file's, slechte wegen en dergelijke.
DA40, first actual
Ik sta weer een dag aan de grond dus we hebben nog eens tijd om de blog wat bij te werken. Mijn instructeur is bezig met vlieguren op te bouwen op het tweemotorig toestel van de school, de DA42 en om die reden vliegt hij deze week maar met twee studenten per dag. En gezien hij er 4 heeft vlieg ik deze week maar om de twee dagen een keer.
Gisteren heb ik voor de eerste keer effectief met het vliegtuig zelf gevlogen in plaats van in de simulator te zitten. Het werd tijd want het was al een tweetal weken geleden dat ik nog eens de lucht in gegaan was.
Het was eerst de beurt aan Thibaut, mijn flightbuddy. We hebben afgesproken om beurt eerst te vliegen om het een beetje eerlijk te houden.
De vlucht was eigenlijk een soort kennismakingsvlucht met de DA40. We hebben dus enkel visueel gevlogen en zijn naar het oefengebied gevlogen om daar wat basismaneuvers te doen zoals steep turns, stalls, slow flight en dergelijke. Want een nieuw toestel is toch een grote aanpassing. Zeker omdat wij niet op de DA20 vlogen maar op de Archers. We vliegen nu met een stick tussen ons benen in plaats van het stuurwiel voor ons, we hebben ook meer zicht rondom met de glazen koepel rond ons en er zijn nog wel wat van die veranderingen die gewenning vragen.
Ik had vooral wat moeite om de rudderpedalen goed te gebruiken, ze voelen volledig anders aan dan in de Archer en gezien het een belangrijk onderdeel is om gecoördineerd te vliegen moet ik er toch wel wat sneller aan gewoon worden. Ook bij het taxien van de parking naar de runway moeten we deze rudderpedalen gebruiken in combinatie met links of rechts wat remmen om te sturen. Bij de archer hadden we een neuswiel dat we gebruikten om te sturen maar dat heeft de Diamond niet. Weeral gewoon worden en wat zwalpen over de taxibaan in het begin dus.
Het is wel een fijn toestel om mee te vliegen al is de performance niet echt zo super met dit warme weer hier en met drie man in het vliegtuig. Maar dat was niet zoveel anders in de Archer. Het landen ging wel goed vond ik, het is een beetje een zweefvliegtuig en het land bijna vanzelf met een beetje oefening. Maar mijn eerste en voorlopig enige landing was zacht, on the blocks en toch voor de eerste 5 seconde op de centerline. Erna op de centerline is weer oefenen want dan zitten we weer met differentieel remmen zoals bij het taxien.
Enige mindere punt was dat mijn headset voor een kwartier niet goed werkte, mijn microfoon begaf het plots in vlucht want ik hoorde mezelf niet meer en mijn instructeur hoorde me maar amper. En we hebben vanalles geprobeerd maar het werkte niet. Tot op de terugweg hij plots weer werkte. Toch niet iets wat je verwacht van een headset van een maand oud. Maar ik ga het nog een keertje proberen met een reserve erbij en anders stuur ik hem maar terug, er staat tenslotte nog garantie op.
Morgen vlieg ik weer normaal gezien, weer de lekkere warme cockpit in want het is hier nu al bijna elke dag 40 graden of meer en het koelt pas af tot een minimum van rond de 20 graden in het midden van de nacht. En het gaat nog veel warmer worden, lekker afzien dus.
Gisteren heb ik voor de eerste keer effectief met het vliegtuig zelf gevlogen in plaats van in de simulator te zitten. Het werd tijd want het was al een tweetal weken geleden dat ik nog eens de lucht in gegaan was.
Het was eerst de beurt aan Thibaut, mijn flightbuddy. We hebben afgesproken om beurt eerst te vliegen om het een beetje eerlijk te houden.
De vlucht was eigenlijk een soort kennismakingsvlucht met de DA40. We hebben dus enkel visueel gevlogen en zijn naar het oefengebied gevlogen om daar wat basismaneuvers te doen zoals steep turns, stalls, slow flight en dergelijke. Want een nieuw toestel is toch een grote aanpassing. Zeker omdat wij niet op de DA20 vlogen maar op de Archers. We vliegen nu met een stick tussen ons benen in plaats van het stuurwiel voor ons, we hebben ook meer zicht rondom met de glazen koepel rond ons en er zijn nog wel wat van die veranderingen die gewenning vragen.
Ik had vooral wat moeite om de rudderpedalen goed te gebruiken, ze voelen volledig anders aan dan in de Archer en gezien het een belangrijk onderdeel is om gecoördineerd te vliegen moet ik er toch wel wat sneller aan gewoon worden. Ook bij het taxien van de parking naar de runway moeten we deze rudderpedalen gebruiken in combinatie met links of rechts wat remmen om te sturen. Bij de archer hadden we een neuswiel dat we gebruikten om te sturen maar dat heeft de Diamond niet. Weeral gewoon worden en wat zwalpen over de taxibaan in het begin dus.
Het is wel een fijn toestel om mee te vliegen al is de performance niet echt zo super met dit warme weer hier en met drie man in het vliegtuig. Maar dat was niet zoveel anders in de Archer. Het landen ging wel goed vond ik, het is een beetje een zweefvliegtuig en het land bijna vanzelf met een beetje oefening. Maar mijn eerste en voorlopig enige landing was zacht, on the blocks en toch voor de eerste 5 seconde op de centerline. Erna op de centerline is weer oefenen want dan zitten we weer met differentieel remmen zoals bij het taxien.
Enige mindere punt was dat mijn headset voor een kwartier niet goed werkte, mijn microfoon begaf het plots in vlucht want ik hoorde mezelf niet meer en mijn instructeur hoorde me maar amper. En we hebben vanalles geprobeerd maar het werkte niet. Tot op de terugweg hij plots weer werkte. Toch niet iets wat je verwacht van een headset van een maand oud. Maar ik ga het nog een keertje proberen met een reserve erbij en anders stuur ik hem maar terug, er staat tenslotte nog garantie op.
Morgen vlieg ik weer normaal gezien, weer de lekkere warme cockpit in want het is hier nu al bijna elke dag 40 graden of meer en het koelt pas af tot een minimum van rond de 20 graden in het midden van de nacht. En het gaat nog veel warmer worden, lekker afzien dus.
Monday, June 6, 2011
IFR phase...the beginning
We zijn ondertussen 6 juni 2011. Binnen twee uur vertrek ik weer naar school om mijn derde simsessie te gaan doen voor de DA40. Ik ben er dus ondertussen aan begonnen maar ben ondertussen wel al aan mijn tweede instructeur toe. Nadat ze mij eerst bij een instructeur hadden gezet samen met Lindert Jan kreeg ik en nog een aantal anderen na de eerste sessie van mij een mail met instructeurswijzigingen voor een hoop studenten van SFA, waaronder ook mannen van de vorige en volgende promotie.
Vandaag is de eerste sessie met mijn nieuwe en normaal gezien vaste instructeur voor de DA40, Mr Mcintyre. Hij komt over van de NLS maar het is blijkbaar een strenge instructeur met hoge verwachtingen en standaarden. Maar dat is best wel goed want zo iemand zal je naar een hoger niveau brengen en op lange termijn komt dit je alleen maar ten goede. Hij komt in de buurt van het niveau van belgische instructeurs heb ik al horen zeggen. Dit betekent wel voor mij persoonlijk dat ik hard ga moeten werken de komende maanden, veel ga moeten studeren en waarschijnlijk ook regelmatig ga afzien in de cockpit. Het zal allemaal niet van een leien dakje lopen maar liever zo en het daadwerkelijk goed kunnen op het einde dan een relaxte instructeur hebben die je op het einde plots een hoop gezever geeft omdat je het plots niet goed meer zou doen of dat je je check faalt omdat hij te chill was. Druk erop vanaf de eerste missies, vooruit gaan, afzien, hard werken en nog wat meer afzien, dat is de manier waarom je er moet geraken.
Deze fase zal normaal gezien ook wat sneller verlopen dan de VFR fase. Dit is omdat je vanaf nu op 1 missie na altijd met een instructeur gaat vliegen. De enige missie waar dit niet het geval is zal mijn nachtsolo zijn. Maar dit is een eenmalige missie die vereist is en erna zal ik nooit meer solo vliegen voor deze school. Best jammer eigenlijk maar nu gaat het wel vooruit. Want je moet bijna geen schrik meer hebben dat de wind te sterk is want met instructeur mag je best wel wat wind hebben voor het vliegen niet doorgaat. Enige momenten dat een vlucht niet zou kunnen doorgaan is wanneer het toestel een defect heeft en er geen ander beschikbaar is of sinds deze maand kan de temperatuur ook een factor spelen. Vanaf 43 graden gerapporteerd via de ATIS hier door de toren worden alle vliegoperaties stilgelegd. De ATIS wordt hier door de toren uitgezonden op een bepaalde frequentie om piloten informatie te geven over de wind, temperatuur, landingsbaan in gebruik, drukinstelling enz.
Het is wel zo dat smorgens deze temperatuur niet snel bereikt zal zijn en je mag vertrekken, en eenmaal bereikt mag je wel nog landen maar niet meer vertrekken of patronen draaien rond de luchthaven.
De reden van deze limiet is het feit dat hoe warmer het is hoe minder vermogen je motor produceert en je dus ook bijna niets meer kan doen bij deze temperaturen.
En het is hier warm aan het worden hoor, het is al een hele tijd tussen de 35 en 40 graden hier en de komende maanden zal die 43 graden wel regelmatig bereikt gaan worden. En we hebben geen airco in ons vliegtuig dus onder ons glazen koepelke is het een dikke 10 graden warmer dan buiten als het niet meer is. Lekker afzien dus. Maar eenmaal terug is er het zwembad en binnen in het appartement is er wel airco gelukkig.
Thuis denken ze ook af en toe nog eens aan mij zo te zien want gisteren heb ik weer een pakje gekregen van het thuisfront. Met de nodige boekjes, kruiden, Jupiler (Hmmmmm <3) een kampioenensjaal van Genk en een leuke knipselbundel van Rob kan ik er weer even tegen. Altijd leuk om zo dingen te krijgen van thuis. Vorige week had ik ook al kaartjes gehad van mijn grootouders. Ik weet in ieder geval dat de oogjes van sommigen hier groot opengingen toen ze de Jupiler zagen :D
Het is naar het schijnt morgen een speciale dag maar het enige verschil met een andere dag voor mij is dat ik in plaats van een mexicaanse Corona een frisse belgische Jupiler zal drinken na mijn simulatorsessie. Of twee misschien ;)
Vandaag is de eerste sessie met mijn nieuwe en normaal gezien vaste instructeur voor de DA40, Mr Mcintyre. Hij komt over van de NLS maar het is blijkbaar een strenge instructeur met hoge verwachtingen en standaarden. Maar dat is best wel goed want zo iemand zal je naar een hoger niveau brengen en op lange termijn komt dit je alleen maar ten goede. Hij komt in de buurt van het niveau van belgische instructeurs heb ik al horen zeggen. Dit betekent wel voor mij persoonlijk dat ik hard ga moeten werken de komende maanden, veel ga moeten studeren en waarschijnlijk ook regelmatig ga afzien in de cockpit. Het zal allemaal niet van een leien dakje lopen maar liever zo en het daadwerkelijk goed kunnen op het einde dan een relaxte instructeur hebben die je op het einde plots een hoop gezever geeft omdat je het plots niet goed meer zou doen of dat je je check faalt omdat hij te chill was. Druk erop vanaf de eerste missies, vooruit gaan, afzien, hard werken en nog wat meer afzien, dat is de manier waarom je er moet geraken.
Deze fase zal normaal gezien ook wat sneller verlopen dan de VFR fase. Dit is omdat je vanaf nu op 1 missie na altijd met een instructeur gaat vliegen. De enige missie waar dit niet het geval is zal mijn nachtsolo zijn. Maar dit is een eenmalige missie die vereist is en erna zal ik nooit meer solo vliegen voor deze school. Best jammer eigenlijk maar nu gaat het wel vooruit. Want je moet bijna geen schrik meer hebben dat de wind te sterk is want met instructeur mag je best wel wat wind hebben voor het vliegen niet doorgaat. Enige momenten dat een vlucht niet zou kunnen doorgaan is wanneer het toestel een defect heeft en er geen ander beschikbaar is of sinds deze maand kan de temperatuur ook een factor spelen. Vanaf 43 graden gerapporteerd via de ATIS hier door de toren worden alle vliegoperaties stilgelegd. De ATIS wordt hier door de toren uitgezonden op een bepaalde frequentie om piloten informatie te geven over de wind, temperatuur, landingsbaan in gebruik, drukinstelling enz.
Het is wel zo dat smorgens deze temperatuur niet snel bereikt zal zijn en je mag vertrekken, en eenmaal bereikt mag je wel nog landen maar niet meer vertrekken of patronen draaien rond de luchthaven.
De reden van deze limiet is het feit dat hoe warmer het is hoe minder vermogen je motor produceert en je dus ook bijna niets meer kan doen bij deze temperaturen.
En het is hier warm aan het worden hoor, het is al een hele tijd tussen de 35 en 40 graden hier en de komende maanden zal die 43 graden wel regelmatig bereikt gaan worden. En we hebben geen airco in ons vliegtuig dus onder ons glazen koepelke is het een dikke 10 graden warmer dan buiten als het niet meer is. Lekker afzien dus. Maar eenmaal terug is er het zwembad en binnen in het appartement is er wel airco gelukkig.
Thuis denken ze ook af en toe nog eens aan mij zo te zien want gisteren heb ik weer een pakje gekregen van het thuisfront. Met de nodige boekjes, kruiden, Jupiler (Hmmmmm <3) een kampioenensjaal van Genk en een leuke knipselbundel van Rob kan ik er weer even tegen. Altijd leuk om zo dingen te krijgen van thuis. Vorige week had ik ook al kaartjes gehad van mijn grootouders. Ik weet in ieder geval dat de oogjes van sommigen hier groot opengingen toen ze de Jupiler zagen :D
Het is naar het schijnt morgen een speciale dag maar het enige verschil met een andere dag voor mij is dat ik in plaats van een mexicaanse Corona een frisse belgische Jupiler zal drinken na mijn simulatorsessie. Of twee misschien ;)
Sunday, May 29, 2011
VFR phase....CHECK!!!!!
Eindelijk...exact 4 maanden na dat ik de eerste keer voet heb gezet in de school hier in Mesa zit mijn VFR fase erop! Ik heb gisteren mijn checkvlucht gehad en ondanks dat het ver van perfect was zat ik op alle punten binnen de limieten en was ik dus geslaagd. Deze test moest bepalen of ik in staat was om alleen te navigeren naar een luchthaven ergens anders door alleen gebruik te maken van mijn planning, een kaart en de basisinstrumenten van mijn Piper Archer. Ook onderweg in vlucht ergens anders naartoe vliegen en tijdens het vliegen uw route plannen, afstand, tijd, fuelgebruik,...berekenen werd getest. Op zowel de geplande luchthaven als de uitwijkluchthaven werden er verschillende types van landingen getest, noodsituaties, procedures en dergelijke. Het laatste deel van de vlucht bestond uit het testen van de verschillende luchtmanoeuvres zoals steep turns, stalls, slow flight, unusual attitudes en dergelijke. Wat dit allemaal inhoud moede me maar eens vragen als ik ooit terug in België geraak.
Het kwam er dus op neer dat deze fase na de geslaagde check voorbij is en ik nu aan de instrumententraining kan beginnen. Dit zal ook op een ander toestel gedaan worden, de Diamondstar DA40. Dit heeft het moderne Garmin1000 systeem aan boord en heeft onnoemelijk veel functies waar we waarschijnlijk nog maar een fractie van zullen gebruiken. Alvorens we effectief gaan vliegen met dit toestel moeten we nog eerst in de simulator kruipen voor een aantal sessies en tijdens het vliegen ook nog een aantal keren. Wanneer ik erop begin weet ik nog niet, normaal gezien volgende dinsdag maar dan moeten ze me nog eerst een instructeur toewijzen en dat is voorlopig nog niet gebeurd. Maar het is dan ook weekend, Memorial weekend nl en dat betekend dat we maandag niet vliegen.
Memorial weekend is hier iets groots blijkbaar want het is een soort weekend dat er overal verschrikkelijk veel te doen is en iedereen wel ergens naartoe gaat op weekend. We gaan misschien ook nog wel iets doen dit weekend maar dat is nog afwachten. Het budget moet het ook toelaten natuurlijk ^^
Om te beginnen zijn we gisteren naar een Arena Football game geweest. Dit is een soort variant op het NFL American Football zoals de meesten het kennen van de Superbowl. De amerikanen weten wel hoe dat ze tussen elke 10 seconden dat de match weer even stil ligt de mensen moeten entertainen. Spelletjes, cheerleaders, muziek, T shirts in het publiek schieten, met een moto op het veld rondrijden, vuurwerk,...pure show en typisch Amerikaanse manier van overdrijven en nepheid. Het is een keer leuk om te doen maar het is toch net iets te nep en overdreven voor mij.
Verder is er ook minder goed nieuws voor mij dan toch. Yveske heeft het land verlaten en is terug in Belgie. Het is op het einde allemaal verschrikkelijk snel gegaan en zeker toen hij plots een dag vroeger vertrok dan ze hadden gezegd tegen hem. Ik ben hem smorgens nog met de limo naar de luchthaven gaan brengen. Het is toch raar dat hij er nu niet meer is maar het is weer kwestie van gewoon worden.
Nu ga ik proberen mijn manuals van de DA40 al eens door te nemen, het is een beetje meer dan die van de Archer. En met temperaturen die net onder de 40 graden liggen en volgende week zelfs erboven kunnen gaan gaat het nog zweten worden... :p
Het kwam er dus op neer dat deze fase na de geslaagde check voorbij is en ik nu aan de instrumententraining kan beginnen. Dit zal ook op een ander toestel gedaan worden, de Diamondstar DA40. Dit heeft het moderne Garmin1000 systeem aan boord en heeft onnoemelijk veel functies waar we waarschijnlijk nog maar een fractie van zullen gebruiken. Alvorens we effectief gaan vliegen met dit toestel moeten we nog eerst in de simulator kruipen voor een aantal sessies en tijdens het vliegen ook nog een aantal keren. Wanneer ik erop begin weet ik nog niet, normaal gezien volgende dinsdag maar dan moeten ze me nog eerst een instructeur toewijzen en dat is voorlopig nog niet gebeurd. Maar het is dan ook weekend, Memorial weekend nl en dat betekend dat we maandag niet vliegen.
Memorial weekend is hier iets groots blijkbaar want het is een soort weekend dat er overal verschrikkelijk veel te doen is en iedereen wel ergens naartoe gaat op weekend. We gaan misschien ook nog wel iets doen dit weekend maar dat is nog afwachten. Het budget moet het ook toelaten natuurlijk ^^
Om te beginnen zijn we gisteren naar een Arena Football game geweest. Dit is een soort variant op het NFL American Football zoals de meesten het kennen van de Superbowl. De amerikanen weten wel hoe dat ze tussen elke 10 seconden dat de match weer even stil ligt de mensen moeten entertainen. Spelletjes, cheerleaders, muziek, T shirts in het publiek schieten, met een moto op het veld rondrijden, vuurwerk,...pure show en typisch Amerikaanse manier van overdrijven en nepheid. Het is een keer leuk om te doen maar het is toch net iets te nep en overdreven voor mij.
Verder is er ook minder goed nieuws voor mij dan toch. Yveske heeft het land verlaten en is terug in Belgie. Het is op het einde allemaal verschrikkelijk snel gegaan en zeker toen hij plots een dag vroeger vertrok dan ze hadden gezegd tegen hem. Ik ben hem smorgens nog met de limo naar de luchthaven gaan brengen. Het is toch raar dat hij er nu niet meer is maar het is weer kwestie van gewoon worden.
Nu ga ik proberen mijn manuals van de DA40 al eens door te nemen, het is een beetje meer dan die van de Archer. En met temperaturen die net onder de 40 graden liggen en volgende week zelfs erboven kunnen gaan gaat het nog zweten worden... :p
Subscribe to:
Posts (Atom)